«Τα πάχη μου, τα κάλλη μου», λένε όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι, οι οποίοι αν και παραβλέπουν τους κινδύνους που εγκυμονεί για την υγεία τους η παχυσαρκία, βλέπουν τον μέσο όρο ζωής να συνεχίζει να ανεβαίνει. Αυτό δείχνει πρόσφατη έρευνα που καταγράφει το προσδόκιμο επιβίωσης τα τελευταία 40 χρόνια.
Άρθρο του David Leon, ειδικού στη δημόσια υγεία, στο επιστημονικό έντυπο «International Journal of Epidemiology», αναφέρει ότι τα ευρήματα καθησυχάζουν την ανησυχία ότι η ευρεία διάδοση της παχυσαρκίας θα ανέκοπτε την ανοδική πορεία του μέσου όρου επιβίωσης.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το παράδοξο συμπέρασμα ότι παράγοντες όπως πόσο πλούσιο είναι ένα κράτος, αλλά και πόσα χρήματα δαπανώνται στον τομέα της περίθαλψης, δεν βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με τον προσδοκώμενο χρόνο ζωής των πολιτών.
Για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ ξοδεύουν τα περισσότερα χρήματα στην υγεία, το προσδόκιμο ζωής των Αμερικανών είναι στα ίδια επίπεδα με το αντίστοιχο χαμηλότερο στη δυτική Ευρώπη -την Πορτογαλία για τους άντρες και τη Δανία για τις γυναίκες-, ενώ η αυξητική τάση στις γυναίκες είναι πολύ βραδύτερη απ’ ότι στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη.
Το 2007, ο αναμενόμενος μέσος όρος ζωής στις ΗΠΑ ήταν 78 χρόνια, ενώ στη Μ. Βρετανία τα 80, σημειώνει χαρακτηριστικά ο Leon. «Αυτή η απλή παρατήρηση για μία ακόμη φορά τονίζει ότι η κατά κεφαλήν δαπάνη στην υγεία και το ΑΕΠ δεν είναι επαρκή κριτήρια πρόβλεψης της δημόσιας υγείας σε πλούσια κράτη», γράφει.
Σύμφωνα με τη μελέτη, ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην ανοδική πορεία της τάσης, είναι η μείωση των θανάτων από καρδιαγγειακές ασθένειες, οι οποίες αποτελούν τη Νο1 αίτια θανάτου παγκοσμίως, σκοτώνοντας περίπου 17,1 εκ. ανθρώπους κάθε χρόνο. Ο Leon αποδίδει την πτώση αφενός στη βελτίωση των θεραπειών και αφετέρου στον περιορισμό του καπνίσματος και άλλων παραγόντων κινδύνου.
Εντός ευρωπαϊκού εδάφους, ο αρθρογράφος επισημαίνει το μεγάλο χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με τα κράτη του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ να προσπαθούν να φτάσουν τα επίπεδα των γειτόνων τους. Από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το 1989, ο μέσος όρος ζωής ανεβαίνει στις κεντροευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Τσεχία, αλλά καθώς αυτό πραγματοποιείται στους ίδιους ρυθμούς με την υπόλοιπη Ευρώπη, τα δύο μισά της ηπείρου ακολουθούν παράλληλες τροχιές, καθιστώντας «πολύ δύσκολο να εξαλειφθεί» το χάσμα μεταξύ ανατολικών και δυτικών.
Η τάση στη Ρωσία και στις υπόλοιπες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν είναι τόσο θετική, με τον μέσο όρο ζωής να έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα τα τελευταία 25 χρόνια. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον αλκοολισμό, ειδικά μεταξύ των αντρών.
www.in2life.gr
Άρθρο του David Leon, ειδικού στη δημόσια υγεία, στο επιστημονικό έντυπο «International Journal of Epidemiology», αναφέρει ότι τα ευρήματα καθησυχάζουν την ανησυχία ότι η ευρεία διάδοση της παχυσαρκίας θα ανέκοπτε την ανοδική πορεία του μέσου όρου επιβίωσης.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το παράδοξο συμπέρασμα ότι παράγοντες όπως πόσο πλούσιο είναι ένα κράτος, αλλά και πόσα χρήματα δαπανώνται στον τομέα της περίθαλψης, δεν βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με τον προσδοκώμενο χρόνο ζωής των πολιτών.
Για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ ξοδεύουν τα περισσότερα χρήματα στην υγεία, το προσδόκιμο ζωής των Αμερικανών είναι στα ίδια επίπεδα με το αντίστοιχο χαμηλότερο στη δυτική Ευρώπη -την Πορτογαλία για τους άντρες και τη Δανία για τις γυναίκες-, ενώ η αυξητική τάση στις γυναίκες είναι πολύ βραδύτερη απ’ ότι στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη.
Το 2007, ο αναμενόμενος μέσος όρος ζωής στις ΗΠΑ ήταν 78 χρόνια, ενώ στη Μ. Βρετανία τα 80, σημειώνει χαρακτηριστικά ο Leon. «Αυτή η απλή παρατήρηση για μία ακόμη φορά τονίζει ότι η κατά κεφαλήν δαπάνη στην υγεία και το ΑΕΠ δεν είναι επαρκή κριτήρια πρόβλεψης της δημόσιας υγείας σε πλούσια κράτη», γράφει.
Σύμφωνα με τη μελέτη, ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην ανοδική πορεία της τάσης, είναι η μείωση των θανάτων από καρδιαγγειακές ασθένειες, οι οποίες αποτελούν τη Νο1 αίτια θανάτου παγκοσμίως, σκοτώνοντας περίπου 17,1 εκ. ανθρώπους κάθε χρόνο. Ο Leon αποδίδει την πτώση αφενός στη βελτίωση των θεραπειών και αφετέρου στον περιορισμό του καπνίσματος και άλλων παραγόντων κινδύνου.
Εντός ευρωπαϊκού εδάφους, ο αρθρογράφος επισημαίνει το μεγάλο χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με τα κράτη του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ να προσπαθούν να φτάσουν τα επίπεδα των γειτόνων τους. Από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το 1989, ο μέσος όρος ζωής ανεβαίνει στις κεντροευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Τσεχία, αλλά καθώς αυτό πραγματοποιείται στους ίδιους ρυθμούς με την υπόλοιπη Ευρώπη, τα δύο μισά της ηπείρου ακολουθούν παράλληλες τροχιές, καθιστώντας «πολύ δύσκολο να εξαλειφθεί» το χάσμα μεταξύ ανατολικών και δυτικών.
Η τάση στη Ρωσία και στις υπόλοιπες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν είναι τόσο θετική, με τον μέσο όρο ζωής να έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα τα τελευταία 25 χρόνια. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον αλκοολισμό, ειδικά μεταξύ των αντρών.
www.in2life.gr