Δουλειά – σπίτι – μαμά - σύζυγος ….

Γυναίκα! Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας να είσαι μια εργαζόμενη  γυναίκα ?
Δευτέρα πρωί το ρόλοι κτυπάει 7.00 πμ. Όχι γμτ ξημέρωσε ! Άντε Αγγελική ξύπνα - μου λεει μια φωνούλα μέσα μου - νέα εβδομάδα ξεκίνησε …

Μωρέ εσύ καλά τα λες της απαντώ, αλλά εγώ δεν έχω την δύναμη να γυρίσω από την άλλη μεριά του κρεβατιού, μου ζητάς να σηκωθώ και από πάνω!!

Και κάπως έτσι αρχίζει μια εβδομάδα ακόμη για μια γυναίκα που είναι μάνα,  εργαζομένη, σύζυγος, νοικοκυρά, αδελφή, νύφη …κτλ. Δηλαδή, όχι πείτε μου, έχω άδικο που ανοίγω τέτοιο θέμα;
Αφού η έρμη η Αγγελική, δεν προλαβαίνει να σκεφτεί ήρθε η Παρασκευή και να σου η Δευτέρα ξαναήρθε!! Τι ωραία τι καλά …και εγώ δεν κατάλαβα τίποτα !
Τώρα θα πουν οι άντρες τι παρέας χμμ άρχισαν πάλι τα παράπονα!
Όχι, όχι δεν είναι παράπονα είναι μια αλήθεια που δυστυχώς οι άντρες - εντάξει μην βαράτε δεν είστε όλοι - δεν θέλουν ή δεν μπορούν να την καταλάβουν,
Έχουν όμως ένα δίκιο. Δεν μπορούν να το καταλαβαίνουν, γιατί δεν είναι όλα αυτά τα παραπάνω που είπα. Είναι κάποια, αλλά όχι όλα. Δηλαδή ένας άντρας είναι μπαμπάς (βάζει καμία φωνή ποτέ - ποτέ στα παιδία )– εργαζόμενος – σύζυγος( αν δεν έχει καμία Α.Ε.Κ- ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ - Π.Α.Ο – Π.Α.Ο.Κ – Α.Ε.Λ -ΞΑΝΘΗ – ΑΡΗ –ΗΡΑΚΛΗ – ΑΤΡΟΜΗΤΟ - ΑΣΤΕΡΑ..και δεν θυμάμαι άλλες στην μικρή οθόνη ) …άντε και που και που νοικοκύρης. Από την άλλη μήπως φταιω κι εγώ/εσύ  που αντί να κάνω μανικιούρ το παίζω είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά…..όπως έλεγε και ένα σοφό παλιό τραγουδάκι …
Αφορμή για όλα αυτά είναι μια φίλη πολύ καλή που σήμερα 15/01/2008 είπαμε από κοντά καλή χρόνια .

Μην χαμογελάτε πριν διαβάσετε και το παρακάτω δουλεύουμε στην ίδια πολυκατοικία! Απίστευτο ;
Όχι αληθινό !

Βρεθήκαμε και μιλούσαμε επί ένα τέταρτο στην πόρτα του ασανσέρ.

Είπαμε πολλά, γλώσσα δεν βάλαμε μέσα, από το ένα θέμα στο άλλο.

Ωστόσο όταν χωρίσαμε να πάμε στα γραφεία μας είπαμε η μια στην άλλη «κανόνισε να πιούμε και κανένα καφέ».

Αυτό όμως το λέμε εδώ και 5 μήνες !

Πώς να πιούμε καφέ, που σηκώνομαι  από τις 6.30 - 7.00, ετοιμάζω το παιδί  να πάει στο σχολείο.

Ετοιμάζομαι και εγώ συγχρόνως, μαζεύω κρεβάτια, πίνω και καφέ, κάνω γάλα για την μικρή.

Ναι αλλά 7.50 είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο πάμε για το σχολειό.

 Αφήνω το παιδί , βουρ για το γραφείο.

Φτάνω στην περιοχή που δουλεύω, άντε τώρα να βρεις να παρκάρεις ( εδώ που τα λέμε είμαι λίγο τυχερή σ’ αυτό).

Ανεβαίνω ανοίγω υπολογιστές, βάζω καφέ, ανοίγω καλοριφέρ, ραδιόφωνο, φώτα. Κάθομαι.

Για να δούμε τι έχουμε σήμερα ;

  Ωραία δεν έχω κάτι σε εκκρεμότητα για να γίνει πρωί – πρωί, οπότε ας πιω λίγο καφέ, δεν προλαβαίνω η «γκαντέμο» να ο πρώτος κύριος μπαίνει.

 Να μην τα πολυλογώ κάθε μέρα φεύγω από το γραφείο, αντί για 3 συνήθως 4 παρά . Μπαίνω στο αυτοκίνητο και μέχρι να τελειώσω τον δρόμο τις επιστροφής με ενδιάμεση στάση σε κανένα φούρνο, S/Μ, μιλώ για δουλεία στο τηλέφωνο. Φτάνω στην μητέρα μου στις 4 και κάτι, για να πάρω την μικρή - που έχει επιστρέψει από το σχολείο – για να πάμε σπίτι.
Η μαμά μου: «Κάτσε λίγο να τα πούμε πάντα βιάζεσαι»
«Μαμά, έχω να πάω ξανά στο γραφείο το απόγευμα» κατεβάζει τα μουτράκια της. Πάω να φύγω να σου και ο αδελφός, που παρεμπιπτόντως μένουμε σε απόσταση 5 λεπτών αλλά κάνω να τον δω και 20 μέρες ! «Ρε αδερφούλα που είσαι εσύ ;»
«Που να είμαι, εδώ στο τρέξιμο, εσύ τι κάνεις ;»
«Καλά, να μόλις ξύπνησα και είπα να περάσω να δω την μαμά» Πετάγεται και η μαμά, πριν όμως πει κάτι την κοιτώ με ένα βλέμμα που λεει μην πεις τίποτα…, γιατί … «ξέρεις ότι τρέχω ρε μάνα της λεω μην το κάνεις πιο δύσκολο».

Φεύγω από κει. Φτάνω σπίτι, κουβαλώ ένα κάρο σακούλες, την τσάντα τις μικρής, μπαίνω στο σπίτι έχει πάει 4.30 (κι αυτό με τις καλύτερες προϋποθέσεις), βγαίνει από το ψυγείο το φαγητό για να ζεσταθεί, συγχρόνως βάζω την μικρή για διάβασμα. Ετοιμάζω τραπέζι, να σου και ο άντρας μου.
Τι έγινε μωρό μου όλα καλά ;
Καλά, εσύ τι κάνεις ; μου λεει. Πως ήταν σήμερα ;
Μια από τα ίδια.
«Τι φαγητό έχουμε ;
Κανελόνια με κιμά.

Τρωμε - στο πόδι εγώ - μαζεύω τραπέζι, βάζω κανένα πλυντήριο ρούχων,  5.15, αρπάζω την μικρή για φροντιστήριο  και εγώ για γραφείο. Άντε πάλι να φτάσω να βρω για να παρκάρω. Τέλος πάντων αυτό είναι το λιγότερο !
Τελειώνω στης 8.30, επιστροφή.
Μπαίνω σπίτι 9.00μμ,  επιτέλους βγάζω παπούτσια από το πρωί, βάζω φόρμες και ξεκινώ.
Ελέγχω αν τελείωσε η μικρή από το διάβασμα  κάνουμε και λίγες χαρούλες, όπως λεει η κορούλα μου τις αγκαλίτσες
 Απλωνω τα ρούχα που έβαλα πριν φύγω και βάζω αν έχω και άλλο

 Συμμαζεύω το σπίτι ( να μην είναι σαν να μένουν γουρούνια ) , βάζω την μικρή για ύπνο  ( έχει πάει 10.30 μμ ) Ήρθε η δύσκολη ώρα, του τι μαγειρεύεις για αύριο...;
 Βρίσκω κάτι ρωτώ και τους υπόλοιπους και μπαίνει και το φαγητό.

Συγχρόνως βάζω και κανένα σίδερο αν έχω την δύναμη να το κάνω.

5. Ήρθε η μεγάλη ώρα (00.00 όπως λεω και εγώ ήρθε η ώρα μηδέν), ντους επιτέλους και να ξαπλώσω.

Εδώ, μπορεί ν’ αργήσει να με πάρει ο ύπνος, γιατί είναι και το κρεβάτι…, (το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι;).

Κτυπάει το ξυπνητήρι ….και πάλι από την αρχή μέχρι να φτάσει το Σαββατοκύριακο, που δεν φτάνει να κάνεις τίποτα άλλο από το να ασχοληθείς λίγο περισσότερο με το σπίτι, ρούχα, σίδερο, ψώνια και επιτέλους με το παιδί σου.

 Το πολύ να πας και για μιας ώρα καφέ σε καμία φίλη να παίξει το μικρό ή στην μαμά που διαμαρτύρεται ή στην πεθερά.
Φτάνει Κυριακή και αναρωτιέμαι …
Αύριο είναι Δευτέρα ; Όμως ….
Την γυναίκα Αγγελική που την έχασα ;

Έτσι μου περιγράφουν την ζωή μιας εργαζόμενης –μάνας –νοικοκυράς – γυναίκας ,  όλες οι φίλες μου , κάπως έτσι είναι και η δική μου …και η δική σου !


/fe-mail.gr