Όταν για τους οποιουσδήποτε λόγους διαταράσσεται το οικογενειακό πλαίσιο με εντάσεις στην συμπεριφορά των γονέων, τότε το πρώτο που προσπαθούμε είναι να κρατήσουμε τις στιγμές μακριά από τα μάτια των παιδιών μας και ν’ αποκρύψουμε τις πραγματικές αιτίες.
Ένας καβγάς ανάμεσα στο ζευγάρι, για ένα λόγο που προκύπτει ξαφνικά αλλά δεν θίγει επί της ουσίας την κοινή μας ζωή, αντιμετωπίζεται σαν ένα τυχαίο περιστατικό και δεν παίρνει έκταση ούτε μέσα μας.
Ένας άλλος όμως, που έρχεται για να ανακαλύψει βαθύτερες αιτίες ή μυστικά παίρνει μέσα μας διαστάσεις σοβαρής ρήξης και μετατρέπει την γενικότερη συμπεριφορά μας, σε θεατρική παράσταση. Για έναν περίεργο λόγο επιμένουμε να πιστεύουμε πως ένας τσακωμός που τα παιδιά δεν βλέπουν ή δεν ακούνε δεν είναι ικανός να επηρεάσει τις μέχρι τώρα κατεκτημένες ισορροπίες μας.
Πόσο πολύ αδικούμε άραγε την συναισθηματική σχέση που έχουμε με τα παιδιά μας, σ’ αυτό το σημείο;
Η πρακτική μας μέχρι σήμερα έχει περίτρανα αποδείξει πως οι συμπεριφορές των παιδιών μας, σχετίζονται άμεσα με τις δικές μας. Ακόμα όμως και αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, τότε αρκεί να κοιταχτούμε σ’ έναν καθρέπτη αμέσως μετά από μια σοβαρή για εμάς ένταση! Το είδωλο που θα αντικρύσουμε θα είναι του εαυτού μας, υπό συνθήκες συναισθηματικής πίεσης. Αυτό ακριβώς σαν εικόνα, είναι που βλέπει και το κάθε παιδί μας και έτσι κάθε φορά που απεγνωσμένα προσπαθούμε να το κοροϊδέψουμε, είναι σαν να αμφισβητούμε όσα μπορεί να δει με τα μάτια του.
Επίσης ο τρόπος, που αυτή η ψυχολογική πίεση μας κάνει να αντιδρούμε σε κάθε ερέθισμα, γίνεται από το παιδί μας αντιληπτή μέσω του συναισθήματός του – μας νιώθει, μας αισθάνεται, μας καταλαβαίνει ανταποδίδοντας με τον καλύτερο τρόπο το αποτέλεσμα της σχέσης, που εμείς χτίσαμε μαζί του.
Η αλήθεια για ότι συμβαίνει και η αναγνώριση αυτής της στιγμής ως πιθανή και πραγματική, στη ζωή μας, είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε στη σχέση μας μαζί του. Είναι σημαντικό για ένα παιδί, να μάθει ν’ αναγνωρίζει την ένταση ως πιθανή, να την προσδιορίζει με την βοήθειά μας, ώστε να μην την φοβάται και το σπουδαιότερο όλων, να έχει το περιθώριο που του ανήκει ν’ αναγνωρίσει το δικό μας συναίσθημα και γιατί όχι; Να κάνει κάτι για μας, όταν ακριβώς το έχουμε ανάγκη;
Μια αγκαλιά ίσως;
