Πολύ περισσότερα χρήματα έχουμε ξοδέψει -και θα συνεχίσουμε- προκειμένου να συνεχίζουμε να προσπαθούμε να γίνουμε ακόμα πιο όμορφες. Όμορφες! Δηλαδή; Θελκτικές. Ναι, δηλαδή;Αν ζούσαμε στην εποχή του Μεσαίωνα ή της Αναγέννησης ή ακόμα και στα κλασσικά χρόνια του αρχαίου ελληνικού κόσμου, θα μπορούσαμε με σιγουριά να δώσουμε μία απάντηση. Όμορφη τότε θα ήταν η γυναίκα τα χαρακτηριστικά της οποίας προσδίδουν ομοιομορφία ή αναλογία. Κάτι το αιθέριο ή κάτι το μυστηριακό. Κάτι το εύθραυστο ή κάτι το δυναμικό. Ήταν πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα τις εποχές εκείνες, τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Και ακριβώς επειδή ήταν ξεκάθαρα ήξερε η κάθε γυναίκα τι μπορούσε ή δε μπορούσε να κάνει προκειμένου να θεωρηθεί όμορφη. Και η συζήτησε τελείωνε κάπου εκεί.
Τι άλλαξε μετά; Ίσως μαζεύτηκαν πολλές -αντικρουόμενες συχνά- ομορφιές και μπλέχτηκαν. Ίσως η ιστορία έμελλε να γεννήσει πολύ πιο σημαντικά ζητήματα για το ανθρώπινο είδος από αυτό της ομορφιάς. Ζητήματα που την παραμέρισαν ή ακόμα και την αντικατέστησαν με άλλα χαρίσματα όπως αυτό της νοημοσύνης, της μόρφωσης, της εργατικότητας (αλήθεια, πού χαθήκαν άραγε πάλι αυτά;). Όπως και να έχει, από τα 1900 και μετά και δη από το δεύτερο μισό του αιώνα, σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ, σαφής ορισμός της ομορφιάς είναι αδύνατο να υπάρξει. Το είπε και ο Eco, στην «Ιστορία της Ομορφιάς».
Πολύ μπλα μπλα και ουσιαστική απάντηση καμία, δηλαδή. Ναι, αλλά εγώ θέλω να είμαι όμορφη. Μπορώ; Λοιπόν, μάθετε πως η απάντηση βρέθηκε και ίσως να μην έχει πολυκυκλοφορήσει γιατί ίσως να μην μας πολυαρέσει. Γιατί στην πραγματικότητα, αν προσπαθούμε με όλα τα μέσα που αναφέραμε στην αρχή και ακόμα δεν θεωρούμε τον εαυτό μας όμορφο, ε τότε δεν θα γίνουμε ποτέ. Τέλος. Και αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά το άρθρο που διάβασα προχθές στους Times του Λονδίνου σχετικά με μία νέα επιστημονική έρευνα που κατέληξε ότι με την πάροδο των χρόνων οι γυναίκες γίνονται όλο και πιο όμορφες. Κάτι, δηλαδή, που υπονοεί ότι οι σημερινές γυναίκες είναι πιο όμορφες από ποτέ, άρα αν δεν ανήκουμε ήδη στην συγκεκριμένη πλειοψηφία δεν έχουμε σε τίποτα να ελπίζουμε. Ίσως, μόνο, στο να βρούμε έναν όμορφο σύντροφο και έτσι ίσως κάνουμε μία πιο όμορφη από εμάς κόρη, στο πρόσωπο της οποίας θα καθρεφτίζεται φυσικά και το δικό μας, άρα κάπου εκεί θα ανακουφιστεί λίγο ο εγωισμός μας. Καλή τύχη στο κυνήγι!
Το πολύ ενδιαφέρον αυτό άρθρο έλεγε συγκεκριμένα πως είναι οι νόμοι της εξελικτικής που μας ομορφαίνουν με τον εξής απλό τρόπο: Οι όμορφες γυναίκες -άρα και οι πιο ερωτικά επιθυμητές - γεννούν περισσότερα παιδιά από τις λιγότερο όμορφες γυναίκες. Στατιστικά από αυτά τα παιδιά τα περισσότερα είναι κορίτσια. Τα κορίτσια αυτά μεγαλώνοντας γίνονται με την σειρά τους όμορφα και κάπως έτσι η πατέντα επαναλαμβάνεται. Πρόκειται δε για έναν «αγώνα ομορφιάς», όπως χαρακτηριστικά ονομάζει το άρθρο, που θα συνεχίζει να εξελίσσεται. Ένα άλλο άρθρο υποστήριζε ότι οι ελκυστικοί άνθρωποι προτιμούν να συναναστρέφονται με άλλους εξίσου (ή περισσότερο) ελκυστικούς ανθρώπους, τότε γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι η ομορφιά είναι θέμα εξελικτικής. Κοινώς, αν είσαι τυχερός και έχεις ωραίους γονείς τότε πιθανότατα θα είσαι και εσύ ωραίος.
Μας ομορφαίνουν τα όμορφα γονίδια της όμορφης μαμάς μας, λοιπόν. Κι αν δεν ήμαστε τόσο τυχεροί ώστε να έχουμε μία πραγματικά όμορφη μαμά (ή αν τέλος πάντων μοιάσαμε στον λιγότερο όμορφο μπαμπά μας), τότε μας ομορφαίνουν το make up, οι πανάκριβες κρέμες προσώπου, το σφιχτό σώμα και τα περιποιημένα μαλλιά. Α! Και ένα πλατύ χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό μας. Έτσι έχουν τα πράγματα και σε όποιον αρέσει(ς).
