Αν ακόμη κάποιοι αναρωτιούνται τι απέγιναν οι
άντρες, κάποιοι άλλοι απαντούν πως σήμερα «αντρες» είναι οι γυναίκες. Η
επιθετική σεξουαλικότητα, η matcho συμπεριφορά, το σύνδρομο της εξουσίας υπάρχουν ακόμη γύρω μας. Θα τα βρεις πάνω σε ψηλά τακούνια.
«Θα έκανες ποτέ σχέση με έναν άντρα φαλλοκράτη;» Η πλειοψηφία των
γυναικών θα απαντούσε σίγουρα «όχι». Γιατί όμως μια γυναίκα που
διατυμπανίζει τη σεξουαλικότητά της, αφήνοντας το G-string της να ξεπροβάλλει επιδεικτικά μέσα από το χαμηλοκάβαλο τζιν, θεωρείται απλώς σέξι και όχι επιβαλλόμενη φαντασίωση;Κολλητά μπλουζάκια που αφήνουν να φωτίζει το στήθος– χωρίς σουτιέν. Χαμηλοκάβαλα παντελόνια από όπου περισσεύει το τρίγωνο του string. Κονκάρδες με προπετείς δηλώσεις του είδους «I swallow» ή «Who’s next?». Ανάλογα με τις διαθέσεις μας, γινόμαστε λίγο ή πολύ προκλητικές, αντιγράφοντας τις εγγυημένες συνταγές της showbiz, των πορνογραφικών ταινιών και γενικότερα μιας ολόκληρης κουλτούρας της εικόνας που απευθύνεται στην αντρική διέγερση και ικανοποίηση. Κι έτσι, με τη σειρά μας, ενισχύουμε τις αντρικές σοβινιστικές θέσεις, όπως ισχυρίζεται η Ariel Levy στο βιβλίο της Female Chauvinist Pigs: Women and the Rise of Raunch Culture (Θηλυκά σοβινιστικά γουρούνια: Οι γυναίκες και η άνοδος της χυδαίας κουλτούρας), που έχει ήδη προκαλέσει έντονες συζητήσεις στην Αμερική. Σύμφωνα με τη συγγραφέα και γνωστή συντάκτρια του New York Magazine, ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται στις «γυναίκες που μετατρέπουν τον εαυτό τους ή τις άλλες γυναίκες σε σεξουαλικά αντικείμενα» και που, κατά τη γνώμη της, δεν είναι καθόλου μειονότητα.
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΟΒΙΝΙΣΤΡΙΕΣ ΠΑΝΤΟΥ
Κι ας μην το συνδέουμε μόνο με το προκλητικό ντύσιμο. Ο γυναικείος σοβινισμός έχει να κάνει με μια πλειάδα συνηθειών μας –από αθώα χόμπι μέχρι και ολόκληρες στάσεις ζωής- που αποσκοπούν στην ικανοποίηση του λάγνου αρσενικού, συντηρώντας και δικαιώνοντας το μοντέλο της αντρικής εξουσίας πάνω στη γυναίκα. Το στριπτίζ, για παράδειγμα, είτε το κάνουμε εμείς είτε το παρακολουθούμε σε strip clubs, είναι ένα είδος σοβινισμού γιατί ως δραστηριότητα θέτει τη γυναίκα υποχείριο και αντικείμενο της αντρικής ικανοποίησης.
Φυσικά, δεν μιλάμε για τις επαγγελματίες που επιδίδονται στο lap dancing και στα ακροβατικά γύρω από μεταλλικούς στύλους επειδή δεν έχουν άλλον τρόπο επιβίωσης. Αλλά για όλες τις υπόλοιπες που θαυμάζουμε ή προσπαθούμε να μιμηθούμε την τέχνη της λαγνείας, όπως φτάνει στα μάτια μας μέσα από τα media, για να κερδίσουμε τον τίτλο (και τα ιδιαίτερα προνόμια) της «σέξι». Στο εξωτερικό, μάλιστα, υπάρχουν ειδικές σχολές που διδάσκουν στριπτίζ αλλά και όλα τα μυστικά των επαγγελματιών στρίπερ, και αρκετές νέες γυναίκες καταφεύγουν εκεί για να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους ως προς τη διέγερση των αρσενικών. Όλο και περισσότερες γυναίκες διαβάζουν Playboy για να μπουν στο μυαλό των αντρών και να καταλάβουν τι απογειώνει την τεστοστερόνη τους. Βιβλία όπως αυτό της περίφημης «βασίλισσας του πορνό» Jenna Jameson, How to Make Love Like a Porn Star, γίνονται best-sellers.
«Στις μέρες μας κάθε χειραφετημένη γυναίκα μοιάζει υποχρεωμένη να διατυμπανίζει τη σεξουαλικότητά της», παρατηρεί η Levy, «και ως τέτοια αναγνωρίζεται μόνον όταν παραπέμπει στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας του σεξ». Και οι γυναίκες παίζουν το παιχνίδι με τη θέλησή τους, αποφασισμένες να γίνουν sex symbols αψηφώντας ρίσκο, πόνο ή χρήμα μπροστά στο βωμό της σεξουαλικότητας.
Καταφθάνουν στα ιατρεία των πλαστικών χειρουργών με φωτογραφίες στο χέρι, για να αποκτήσουν το ιδανικό στήθος, τα χείλη της Ατζελίνα, ακόμη και το αιδοίο της Πάμελα Άντερσον. «Γιατί έτσι μου αρέσει», λένε. «Γιατί έτσι αρέσει στους άλλους», θα σκεφτείς. «Γιατί έτσι μου αρέσει επειδή έτσι αρέσει στους άλλους» ίσως να είναι η πιο σωστή απάντηση. Και τώρα, που ένας νέος τομέας χειρουργικών επεμβάσεων ομορφιάς βρίσκεται στην άνθησή του, οι αισθητικές επεμβάσεις κόλπου υπόσχονται να βελτιώσουν όχι μόνο την εικόνα αλλά και την υφή του σεξουαλικού μας κέντρου, προσφέροντας μεγαλύτερη διέγερση και απόλαυση κατά την επαφή.
Γιατί να επέμβεις σε ένα τμήμα του σώματός σου που δεν βλέπεις, αν όχι για τους άλλους; «Δικαίωμά μου», θα πουν όσες το κάνουν. Κι αυτό είναι αναμφίβολα το ατού τού να είσαι γυναίκα στον 21ο αιώνα: έχεις πια δικαίωμα να κάνεις ό,τι θέλεις, να συχνάζεις όπου θέλεις, να έχεις πλήρη αυτοδιάθεση και απόλυτη ελευθερία στις προσωπικές σου επιλογές. Με ένα μυστήριο τρόπο, όμως, οι επιλογές αυτές δεν φαίνεται να απέχουν και πολύ από τους ρόλους που επέβαλλε η πάλαι ποτέ ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Ψάχνοντας το νέο φεμινισμό ανάμεσα στις εγγονές των γυναικών που κάποτε έκαιγαν τα σουτιέν τους για τα δικαιώματά μας, η Λέβι σκοντάφτει διαρκώς πάνω στο παλιό μοντέλο της γυναίκας-αντικείμενο. Και μέσα σε αυτό διακρίνει δύο είδη γυναικείου σοβινισμού, δύο κατηγορίες Female Chauvinist Pigs, που, αν και φαινομενικά διαφέρουν, στη βάση τους μοιράζονται πολλά κοινά.
ΕΣΥ, ΤΙ ΤΥΠΟΣ ΣΟΒΙΝΙΣΤΡΙΑΣ ΕΙΣΑΙ;
Η γυναίκα-αξεσουάρ:
· Της αρέσει να προκαλεί και να είναι στο επίκεντρο του αντρικού ενδιαφέροντος.
· Προσέχει το ντύσιμό της και περνάει πολλή ώρα μπροστά στον καθρέφτη.
· Τραβάει τις καταλήξεις των λέξεων και χαϊδεύεται, συχνά χωρίς λόγο.
· Προβάλλει τη σεξουαλικότητά της με κάθε ευκαιρία και λανσάρει το προφίλ τού «έτοιμη για όλα».
Η γυναίκα-αντράκι:
· Δεν πιστεύει στη φιλία μεταξύ γυναικών και δεν τους έχει εμπιστοσύνη.
· Προτιμάει τις αντροπαρέες και προσπαθεί να σταθεί ανάμεσά τους σαν να ήταν «one of the guys».
· Χρησιμοποιεί συχνά τις λέξεις «bimbo», «σαχλοκούδουνο», «χαζογκόμενα» και άλλες συναφείς υποτιμητικές εκφράσεις, για να χαρακτηρίσει άλλες γυναίκες.
· Δεν μοιάζει απαραίτητα με αγοροκόριτσο, αλλά πρέπει να συντρέχει σοβαρός λόγος για να βαφτεί ή να περιποιηθεί ιδιαίτερα τον εαυτό της.
Μοιάζουν με δύο τύπους γυναικών που, αν συναντιόνταν ποτέ, δεν θα μπορούσαν με τίποτα να συνεννοηθούν. Κι όμως, κατά βάθος, ο στόχος και τα κίνητρα της συμπεριφοράς τους είναι τα ίδια: ζητούν απεγνωσμένα την εξουσία. Η γυναίκα-αξεσουάρ συντονίζεται με αυτό που θέλουν οι άντρες (που νομίζει ότι θέλουν οι άντρες) και επιβάλλεται μέσα από τον πόθο που τους δημιουργεί.
Η γυναίκα-αντράκι αποποιείται το φύλο της και προσπαθεί να γίνει «φιλαράκι», κερδίζοντας έτσι τη συμπάθεια και την ενεργό συμμετοχή στο «club των δυνατών». Και οι δυο όμως παραδέχονται υποσυνείδητα ότι η άλλη πλευρά, το αντίπαλο δέος, είναι πιο ισχυρό και πρέπει με κάποιο τρόπο να το κατακτήσουν. Όλη τους η συμπεριφορά περιστρέφεται γύρω από αυτή την επιδίωξη και υποτιμούν το φύλο τους –είτε το χρησιμοποιούν ως μέσο είτε το απαρνιούνται–, ώσπου γίνονται τελικά τα «θηλυκά σοβινιστικά γουρούνια» της Levy.
Μήπως αυτή είναι τελικά η απόλυτη εκδίκηση των αντρών; Το ότι, παρά την ισότητα και την ελευθερία που κατακτήσαμε με προσπάθειες δεκαετιών, παραμένουμε προσκολλημένες στα δικά τους πρότυπα και, μάλιστα, οικειοθελώς; Από την άλλη πλευρά, ο χαρακτηρισμός «σοβινίστρια» είναι αρκετά βαρύς για να αποδοθεί έτσι αυθαίρετα στο σύνολο των γυναικών.
Οι επικριτές της Levy άλλωστε επισημαίνουν αρκετά κενά στα επιχειρήματα και στις έρευνές της, κυρίως ως προς το δείγμα των γυναικών που περιγράφει. Παρ’ όλα αυτά, μερικές παρατηρήσεις της παραμένουν εξαιρετικά εύστοχες. Ιδιαίτερα στο κομμάτι προσδιορισμού του «σέξι»: «Για μένα», λέει η συγγραφέας, «ο όρος ''σέξι'' σχετίζεται με την ανεξήγητη σύμπτωση χαρακτήρα και χημείας μεταξύ δύο ανθρώπων, με την περίεργη αίσθηση ότι μοιράζεστε κάτι πρωτογενές που μπορεί να εκφραστεί μόνο με τη φυσική και την ψυχική ανταλλαγή της πράξης του έρωτα».
Το σέξι δεν έχει να κάνει με ιδανικές αναλογίες και μισάνοιχτα χείλια, με πανάκριβα αρώματα και καυτά μίνι. Σέξι μπορεί να είναι μια απλή κίνηση, μια ματιά, ο τρόπος που κρατάς το τσιγάρο ή το τιμόνι την ώρα που οδηγείς. Και όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στον πραγματικό μας εαυτό, όσο δεν προσποιούμαστε ρόλους και μοντέλα που κατά βάθος μας είναι ξένα, αυξάνουμε τις πιθανότητες να συναντήσουμε αυτό το «πρωτογενές» και, κυρίως, να το μεταδώσουμε σε αυτούς που μας ενδιαφέρουν πραγματικά.
http://www.madamefigaro.gr
