H βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός και πρέσβειρα της Lancôme Κέιτ Γουίνσλετ φωτογραφήθηκε από την Bettina Rheims και άνοιξε την καρδιά της στη Μadame Figaro. Σε αυτή τη συνέντευξη δεν υπάρχουν σφραγισμένα χείλη. Aπό την Isabelle Girard
Η γοητεία
δεν ερμηνεύεται, μόνο βιώνεται. Ακόμα και μακριά από τα φώτα της
δημοσιότητας, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ένα μουντό, μελαγχολικό
πρωινό, η Κέιτ Γουίνσλετ ακτινοβολεί. Κι όμως, δεν είναι ούτε μικρόσωμη, ούτε επιβλητική, ούτε καλοχτενισμένη, ούτε αχτένιστη, φοράει συνηθισμένες φλατ μπαλαρίνες ακαθόριστης προέλευσης, ακαθόριστης μάρκας.
Αλλά η λευκή, σχεδόν διάφανη επιδερμίδα της αντανακλά το φως, λάμπει σαν φωτιά. Μια θεά με καταγάλανα μάτια και αλαβάστρινους ώμους που, προς στιγμή, μας θύμισε τα αιγυπτιακά αγάλματα που βγήκαν στο φως μετά την ανακάλυψη των τάφων στην Κοιλάδα των Βασιλισσών.
Αλλά η λευκή, σχεδόν διάφανη επιδερμίδα της αντανακλά το φως, λάμπει σαν φωτιά. Μια θεά με καταγάλανα μάτια και αλαβάστρινους ώμους που, προς στιγμή, μας θύμισε τα αιγυπτιακά αγάλματα που βγήκαν στο φως μετά την ανακάλυψη των τάφων στην Κοιλάδα των Βασιλισσών.
Με αμέτρητες μεταμορφώσεις στο ενεργητικό της, η Κέιτ Γουίνσλετ ενσαρκώνει πάντα τον ίδιο ρόλο: αυτόν της πληγωμένης, παρεξηγημένης, βασανισμένης από έρωτα γυναίκας.
Στα Ουράνια Πλάσματα, την ταινία που την ανέδειξε το 1994, τρελαίνεται και καταλήγει να διαπράξει φόνο. Στη Λογική και Ευαισθησία (1995) αρρωσταίνει από έρωτα. Στον Τιτανικό (1997) υποδύεται τη Ρόουζ ΝτεΓουίτ Μπουκάτερ που βυθίζεται στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού με το νεαρό εραστή της. Η ηρωίδα της ταινίας Σφραγισμένα Χείλη (2008) που της χάρισε και ένα Όσκαρ, η Χάνα Σμιτς, εκπαιδεύει το νεαρό εραστή της αλλά βιώνει την ντροπή, την ατίμωση και κυρίως την απογοήτευση.
Τέλος, ως Έιπριλ Γουίλερ στο Δρόμο της Επανάστασης (2008), μία ταινία του συζύγου της και σκηνοθέτη Σαμ Μέντες, με τον οποίο πλέον είναι σε διάσταση, υποδύεται μια καταθλιπτική γυναίκα των αμερικάνικων προαστίων που πεθαίνει από ανία, θλίψη και ερωτική απογοήτευση. Ενσαρκώνει τον κάθε ρόλο σαν να ήταν σεξπιρικός, με μία αρρενωπή επιθετικότητα που ντύνει τις πρωταγωνίστριές της με την ορμή πασιονάριας μιας άλλης εποχής. Συνάντηση με μία μεγάλη ηθοποιό, τη νέα ιέρεια της Lancôme, που μας υποδέχτηκε στο Παρίσι.
Στα Ουράνια Πλάσματα, την ταινία που την ανέδειξε το 1994, τρελαίνεται και καταλήγει να διαπράξει φόνο. Στη Λογική και Ευαισθησία (1995) αρρωσταίνει από έρωτα. Στον Τιτανικό (1997) υποδύεται τη Ρόουζ ΝτεΓουίτ Μπουκάτερ που βυθίζεται στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού με το νεαρό εραστή της. Η ηρωίδα της ταινίας Σφραγισμένα Χείλη (2008) που της χάρισε και ένα Όσκαρ, η Χάνα Σμιτς, εκπαιδεύει το νεαρό εραστή της αλλά βιώνει την ντροπή, την ατίμωση και κυρίως την απογοήτευση.
Τέλος, ως Έιπριλ Γουίλερ στο Δρόμο της Επανάστασης (2008), μία ταινία του συζύγου της και σκηνοθέτη Σαμ Μέντες, με τον οποίο πλέον είναι σε διάσταση, υποδύεται μια καταθλιπτική γυναίκα των αμερικάνικων προαστίων που πεθαίνει από ανία, θλίψη και ερωτική απογοήτευση. Ενσαρκώνει τον κάθε ρόλο σαν να ήταν σεξπιρικός, με μία αρρενωπή επιθετικότητα που ντύνει τις πρωταγωνίστριές της με την ορμή πασιονάριας μιας άλλης εποχής. Συνάντηση με μία μεγάλη ηθοποιό, τη νέα ιέρεια της Lancôme, που μας υποδέχτηκε στο Παρίσι.
Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ
Μετά τον Τιτανικό, είχαμε συμφωνήσει με τον Λέο ντι Κάπριο να μην εγκαταλείψουμε ποτέ ο ένας τον άλλο. Ήμασταν σαν δύο μικρά πουλιά σε ένα κλαρί, κουλουριασμένα το ένα πάνω στο άλλο. Λέγαμε συνέχεια: «Μη με ξεχάσεις» ή «ό,τι θες πάρε με τηλέφωνο». Ήμασταν πάντα χέρι-χέρι. Ήμουν νέα, μόλις 21 χρονών. Ήταν συναρπαστικό. Μου είχαν πει ότι θα άλλαζε η ζωή μου, αλλά δεν το πολυπίστευα. Τελικά ήταν πραγματικός σεισμός. Οι προτάσεις άρχισαν να πέφτουν βροχή. Η ζωή μου, σε ό,τι αφορούσε την καριέρα μου τουλάχιστον, δεν μου ανήκε πλέον.
ΔΕΝ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Όταν δεν έχω γύρισμα, είμαι απλά η Κέιτ και δεν με ενοχλεί κανείς. Ασχολούμαι με τον κήπο, διαβάζω, μαγειρεύω, βγάζω έξω το σκύλο μου, κάνω βόλτες με τα παιδιά μου. Τις προάλλες μπήκαμε μέχρι και στο μετρό της Νέας Υόρκης. Το ξέρω ότι ακούγεται αστείο να μιλάω για το μετρό σαν να πρόκειται για κάποια ξεχωριστή εμπειρία, τη στιγμή που για εκατομμύρια ανθρώπους αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς τους, αλλά για μένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Είχα πολλά χρόνια να μπω στο μετρό με τα παιδιά. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι. Κανένας δεν μας έδωσε σημασία, γιατί είμαι μικρόσωμη, ενώ οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είμαι ψηλή. Συχνά ακούω να μου λένε «Μα ήσασταν πιο αδύνατη στον Τιτανικό!». Προφανώς και ήμουν πιο αδύνατη, αλλά έχουν περάσει και δεκατρία χρόνια. Στους περισσότερους μοιάζει σαν να ήταν χθες.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΑΝΤΖΕΛΙΝΑ ΤΖΟΛΙ
Η διασημότητα δεν με αφορά. Ίσως επειδή με βρήκε απροσδόκητα, χωρίς να την επιδιώξω. Στα δέκα μου ήμουν παχουλή και γεμάτη κόμπλεξ. Φορούσα ρούχα φαρδιά και πολύχρωμα, στρατιωτικά παντελόνια και τσιγγάνικα φορέματα
για να καμουφλάρω τη σιλουέτα μου και να αποσπούν την προσοχή από το
σώμα μου. Οι φίλοι μου με κορόιδευαν. Στο σχολείο με φώναζαν «μπουλούκα».
Πιστεύω πως στο χώρο του θεάτρου μπήκα ακριβώς για να δραπετεύσω από αυτά τα πειράγματα. Στα έντεκά μου χρόνια γράφτηκα στη θεατρική σχολή Redroofs. Η οικογένειά μου με στήριζε πάντα. Οι γονείς μου ήταν ηθοποιοί, μποέμ τύποι, και μας μεγάλωσαν, τις δύο μου αδερφές, τον αδερφό μου κι εμένα, με μεγάλη ελευθερία αλλά και με πραγματικές αξίες. Αν ρωτήσετε τους φίλους μου ποιο είναι το μεγαλύτερο προτέρημά μου, θα σας πουν, πιστεύω, ότι είναι η αξιοπιστία μου.
Το ξεκίνημα ήταν δύσκολο, αλλά η αναγνώριση που ακολούθησε ήταν τόσο ξαφνική και τόσο μεγάλη που κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η βασική μου επιδίωξη ήταν η φήμη. Αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν να αφήσω τα ίχνη μου στην ιστορία του κινηματογράφου. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η δημοσιότητα συνοψίζεται στις αμέτρητες φωτογραφίες που βάζουν τα περιοδικά για να δώσουν στο κοινό την εικόνα που περιμένει από εσένα.
Είναι ένα πολύ κουραστικό παιχνίδι. Θα πρέπει να βγαίνεις από το σπίτι τη σωστή στιγμή, με τα σωστά ρούχα, με το σκύλο, με τα παιδιά, με τα σκουπίδια, και να ξέρεις ότι οι παπαράτσι παραμονεύουν. Δεν θέλω να λειτουργώ ανάλογα με τις επιθυμίες του κόσμου. Δεν είμαι η Αντζελίνα Τζολί. Εκείνη ξέρει να παίζει το παιχνίδι. Είναι πάντα στην τρίχα, στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή. Εμένα συνήθως ο φακός με πετυχαίνει με τη φόρμα.
Πιστεύω πως στο χώρο του θεάτρου μπήκα ακριβώς για να δραπετεύσω από αυτά τα πειράγματα. Στα έντεκά μου χρόνια γράφτηκα στη θεατρική σχολή Redroofs. Η οικογένειά μου με στήριζε πάντα. Οι γονείς μου ήταν ηθοποιοί, μποέμ τύποι, και μας μεγάλωσαν, τις δύο μου αδερφές, τον αδερφό μου κι εμένα, με μεγάλη ελευθερία αλλά και με πραγματικές αξίες. Αν ρωτήσετε τους φίλους μου ποιο είναι το μεγαλύτερο προτέρημά μου, θα σας πουν, πιστεύω, ότι είναι η αξιοπιστία μου.
Το ξεκίνημα ήταν δύσκολο, αλλά η αναγνώριση που ακολούθησε ήταν τόσο ξαφνική και τόσο μεγάλη που κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η βασική μου επιδίωξη ήταν η φήμη. Αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν να αφήσω τα ίχνη μου στην ιστορία του κινηματογράφου. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η δημοσιότητα συνοψίζεται στις αμέτρητες φωτογραφίες που βάζουν τα περιοδικά για να δώσουν στο κοινό την εικόνα που περιμένει από εσένα.
Είναι ένα πολύ κουραστικό παιχνίδι. Θα πρέπει να βγαίνεις από το σπίτι τη σωστή στιγμή, με τα σωστά ρούχα, με το σκύλο, με τα παιδιά, με τα σκουπίδια, και να ξέρεις ότι οι παπαράτσι παραμονεύουν. Δεν θέλω να λειτουργώ ανάλογα με τις επιθυμίες του κόσμου. Δεν είμαι η Αντζελίνα Τζολί. Εκείνη ξέρει να παίζει το παιχνίδι. Είναι πάντα στην τρίχα, στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή. Εμένα συνήθως ο φακός με πετυχαίνει με τη φόρμα.
Η ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΜΕ ΗΛΕΚΤΡΙΖΕΙ, Η ΑΓΓΛΙΑ ΜΕ ΗΡΕΜΕΙ
Όσο τα παιδιά μου είναι ακόμα μικρά, δεν σκέφτομαι να εγκαταλείψω τη Νέα Υόρκη. Είναι μία πόλη γεμάτη ένταση, με ανθρώπους που δουλεύουν ακατάπαυστα. Κι αυτό μου αρέσει. Με κάνει γενναία και δυνατή. Πάρτε για παράδειγμα τους νέους ηθοποιούς. Ανάμεσα σε δύο ρόλους, δύο κάστινγκ ή δύο μαθήματα, κερδίζουν το ψωμί τους δουλεύοντας σαν οδηγοί, διανομείς, σερβιτόροι ή πωλητές. Από την ενέργεια όλων αυτών πηγάζει ο ηλεκτρισμός που εκπέμπει η πόλη.
Το δεύτερο βασικό προτέρημα της Νέας Υόρκης είναι ότι είναι μια πόλη εκλεκτική, πολυεθνική και ιδιαίτερα ανεκτική. Εδώ κανείς δεν πρόκειται να ρωτήσει ένα παιδί γιατί έχει δύο μπαμπάδες ή αν οι γονείς του είναι γκέι ή ευγενείς. Σε δοκιμάζουν και σε εκτιμούν ανάλογα με αυτό που είσαι. Η αγγλική κοινωνία, από την άλλη, είναι απόλυτα ταξική. Αυτό που μου αρέσει στην Αγγλία, που είναι και η πατρίδα μου, είναι οι εξοχές της, η μυρωδιά της μετά τη βροχή, τα δασάκια και οι παμπ στη μέση του πουθενά. Με ηρεμεί. Είναι σαν να χάνομαι σε έναν πίνακα του Γκενσμπούργκ. Αισθάνομαι προστατευμένη. Κι ύστερα βέβαια είναι και το Παρίσι. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι και το Παρίσι είναι πόλη μου, αφού εδώ είναι η πόλη της Lancôme.
Το δεύτερο βασικό προτέρημα της Νέας Υόρκης είναι ότι είναι μια πόλη εκλεκτική, πολυεθνική και ιδιαίτερα ανεκτική. Εδώ κανείς δεν πρόκειται να ρωτήσει ένα παιδί γιατί έχει δύο μπαμπάδες ή αν οι γονείς του είναι γκέι ή ευγενείς. Σε δοκιμάζουν και σε εκτιμούν ανάλογα με αυτό που είσαι. Η αγγλική κοινωνία, από την άλλη, είναι απόλυτα ταξική. Αυτό που μου αρέσει στην Αγγλία, που είναι και η πατρίδα μου, είναι οι εξοχές της, η μυρωδιά της μετά τη βροχή, τα δασάκια και οι παμπ στη μέση του πουθενά. Με ηρεμεί. Είναι σαν να χάνομαι σε έναν πίνακα του Γκενσμπούργκ. Αισθάνομαι προστατευμένη. Κι ύστερα βέβαια είναι και το Παρίσι. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι και το Παρίσι είναι πόλη μου, αφού εδώ είναι η πόλη της Lancôme.
ΣΕ ΚΑΘΕ ΡΟΛΟ ΒΑΖΩ ΟΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΝΑΙ
Τα παιδιά μου σαφώς είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου. Η δεύτερη σταθερή αξία στη ζωή μου είναι η αγάπη μου για τη δουλειά μου. Είναι βέβαια πολύ δύσκολο να συνδυάζω παιδιά και καριέρα, δεδομένου μάλιστα ότι επενδύω πραγματικά σε κάθε ρόλο.
Δουλεύω σκληρά, διαβάζω, σκέφτομαι. Ανάλογα με τις ανάγκες κάθε ρόλου πρέπει να γίνω τρελή, υστερική, γριά και αυτό δεν επιτυγχάνεται με κάποιο μαγικό ραβδάκι. Προετοιμάζομαι πνευματικά και συναισθηματικά. Σε κάθε ρόλο βάζω όλο μου το είναι.
Πιστεύω ότι έχω πολύ έντονη φαντασία που μου επιτρέπει να φτάνω μακριά στις ερμηνείες μου. Το να μπαίνεις στο πετσί ενός ρόλου είναι μυστήρια διαδικασία. Μου αρέσει να χάνομαι μέσα σε αυτόν, να ξυπνάω μέσα στη νύχτα επειδή σκέφτομαι την προσωπικότητα που υποδύομαι, να σηκώνομαι νωρίς το πρωί και να την ξανασυναντώ στα γυρίσματα. Δεν επενδύω στην υποκριτική για να ξεχνιέμαι, αλλά για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Κάθε ρόλος προστίθεται στο DNA μου.
Δουλεύω σκληρά, διαβάζω, σκέφτομαι. Ανάλογα με τις ανάγκες κάθε ρόλου πρέπει να γίνω τρελή, υστερική, γριά και αυτό δεν επιτυγχάνεται με κάποιο μαγικό ραβδάκι. Προετοιμάζομαι πνευματικά και συναισθηματικά. Σε κάθε ρόλο βάζω όλο μου το είναι.
Πιστεύω ότι έχω πολύ έντονη φαντασία που μου επιτρέπει να φτάνω μακριά στις ερμηνείες μου. Το να μπαίνεις στο πετσί ενός ρόλου είναι μυστήρια διαδικασία. Μου αρέσει να χάνομαι μέσα σε αυτόν, να ξυπνάω μέσα στη νύχτα επειδή σκέφτομαι την προσωπικότητα που υποδύομαι, να σηκώνομαι νωρίς το πρωί και να την ξανασυναντώ στα γυρίσματα. Δεν επενδύω στην υποκριτική για να ξεχνιέμαι, αλλά για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Κάθε ρόλος προστίθεται στο DNA μου.
ΠΑΤΑΩ ΓΕΡΑ ΣΤΗ ΓΗ
Η Lancôme είναι μία εταιρεία που μου ταιριάζει. Κι εγώ της ταιριάζω, νομίζω. Οι άνθρωποι της Lancôme έχουν καταλάβει ποια είμαι και δεν προσπάθησαν ποτέ να αλλάξουν την εικόνα μου. Εδώ τίποτα δεν περιορίζεται σε θέματα καλλυντικών ή αρωμάτων. Η εικόνα που βγάζει προς τα έξω είναι αυθεντική, η ομορφιά όντως πηγάζει από μέσα μας.
Όλες οι γυναίκες που έχουν εκπροσωπήσει την εταιρεία όλα αυτά τα χρόνια, όπως η Ιζαμπέλα Ροσελίνι και η Ζιλιέτ Μπινός, είναι γυναίκες θερμές και δυνατές. Δεν έχουν τίποτα το προσποιητό. Αγαπούν τη ζωή τους και την πορεία της. Κι αυτό είναι κάτι που με τραβάει τόσο στις ίδιες όσο και στη Lancôme. Εξάλλου τα προϊόντα της είναι εξαιρετικής ποιότητας, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στον εαυτό τους πολλές πολυτέλειες. Γι’ αυτό και συνεργαζόμαστε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Πατάω γερά στη γη, το ίδιο κι αυτοί. Τους αρέσει η απλή, φυσική πλευρά μου, και το μήνυμα που θέλω να περάσω στις γυναίκες φαίνεται να τους ταιριάζει: «Μη σας απασχολεί ιδιαίτερα το περιτύλιγμα, καλλιεργήστε αυτό που κρύβει μέσα του. Να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας».
Όλες οι γυναίκες που έχουν εκπροσωπήσει την εταιρεία όλα αυτά τα χρόνια, όπως η Ιζαμπέλα Ροσελίνι και η Ζιλιέτ Μπινός, είναι γυναίκες θερμές και δυνατές. Δεν έχουν τίποτα το προσποιητό. Αγαπούν τη ζωή τους και την πορεία της. Κι αυτό είναι κάτι που με τραβάει τόσο στις ίδιες όσο και στη Lancôme. Εξάλλου τα προϊόντα της είναι εξαιρετικής ποιότητας, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στον εαυτό τους πολλές πολυτέλειες. Γι’ αυτό και συνεργαζόμαστε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Πατάω γερά στη γη, το ίδιο κι αυτοί. Τους αρέσει η απλή, φυσική πλευρά μου, και το μήνυμα που θέλω να περάσω στις γυναίκες φαίνεται να τους ταιριάζει: «Μη σας απασχολεί ιδιαίτερα το περιτύλιγμα, καλλιεργήστε αυτό που κρύβει μέσα του. Να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας».
Για μένα, αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύει η γυναίκα της Lancôme:
μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση, συμφιλιωμένη με τον εαυτό της, που ξέρει
καλά ποια είναι και που δεν περνάει όλη της τη ζωή κυνηγώντας άπιαστα
όνειρα.
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩ ΞΑΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Αυτό που πάντα επιθυμούσα ήταν μια ζωή με έναν και μοναδικό σύντροφο, μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος. Για μένα, αυτή η ζωή κράτησε μόνο 15 χρόνια. (Σημ: Σε διάσταση με το σκηνοθέτη Σαμ Μέντες, η Κέιτ Γουίνσλετ έβαλε πρόσφατα τέλος και στη σχέση της με το μοντέλο Λούις Ντόουλερ).
Σήμερα προσπαθώ να προσαρμοστώ στη ζωή μιας ελεύθερης γυναίκας. Είχα καιρό να αισθανθώ αυτό το αίσθημα της ελευθερίας. Από τότε που ήμουν 20 χρονών, θυμάμαι πάντα να βιάζομαι, να με πιέζει ο χρόνος.
Τώρα είμαι πιο ώριμη. Ο χρόνος έχει γίνει πλέον σύμμαχος και έχω μάθει να τον εκτιμώ. Να αφήνομαι στη γλύκα, στον ήλιο, να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, να είμαι παρούσα για τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Στην αρχή, η μοναξιά μού προκαλούσε φόβο. Δεν πίστευα ότι ήμουν ικανή να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Στο τέλος τέλος, όμως, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ευχάριστες εκπλήξεις.
Σήμερα προσπαθώ να προσαρμοστώ στη ζωή μιας ελεύθερης γυναίκας. Είχα καιρό να αισθανθώ αυτό το αίσθημα της ελευθερίας. Από τότε που ήμουν 20 χρονών, θυμάμαι πάντα να βιάζομαι, να με πιέζει ο χρόνος.
Τώρα είμαι πιο ώριμη. Ο χρόνος έχει γίνει πλέον σύμμαχος και έχω μάθει να τον εκτιμώ. Να αφήνομαι στη γλύκα, στον ήλιο, να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, να είμαι παρούσα για τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Στην αρχή, η μοναξιά μού προκαλούσε φόβο. Δεν πίστευα ότι ήμουν ικανή να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Στο τέλος τέλος, όμως, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ευχάριστες εκπλήξεις.
