Ο
σύγχρονος τρόπος ζωής έχει οδηγήσει τους περισσότερους ανθρώπους να μην
εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Φυσικά, για να εκφράσει κάποιος τα
συναισθήματά του θα πρέπει πρώτα να τα έχει αναγνωρίσει: χρονοβόρο!
Είναι τόσες πολλές οι ώρες εργασίες και τόσες πολλές οι υποχρεώσεις που
έχουν περισσότεροι από εμάς, που το να «αισθανθούν» και να «βιώσουν»
φαντάζει πολυτέλεια!
Έτσι
λοιπόν, το σώμα καλείται να κάνει τη δύσκολη δουλειά. Να αντιδράσει
ανθρώπινα σε κάτι απάνθρωπο! Να εξωτερικεύσει το συναίσθημα, που για
τόσο καιρό ήταν ξεχασμένο. Καταπίεση, άγχος, συγκρούσεις, πιέσεις… όλα
πρέπει να ξεχαστούν, να καταχωνιαστούν, να ξεπεραστούν. Το σύμπτωμα,
λοιπόν, έρχεται να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ανθρώπινοι.
Το
σώμα μέσω του συμπτώματος θυμάται ό,τι έχει προσπαθήσει να ξεχάσει ο
νους. Αποτελεί μόνο την πρόσοψη για κάτι βαθύτερο. Το σώμα αποθηκεύει
και οι σωματοποιήσεις και οι ψυχοσωματικές εκδηλώσεις γίνονται φορείς
της βιολογικής μνήμης του ανθρώπου. Αυτό που παρουσιάζεται στο «εδώ και
τώρα» σαν ένα ανησυχητικό και ακατανόητο σύμπτωμα, πρέπει να
αποκρυπτογραφηθεί, να διαβαστεί. Τα συμπτώματα είναι οι θεματοφύλακες
μιας μνήμης που είχε απορριφθεί, των συναισθημάτων που έχουν
καταχωνιαστεί.
Έτσι, λοιπόν, το σύμπτωμα δίνει στον άνθρωπο την ευκαιρία να γίνει ανθρώπινος και να ακούσει τα συναισθήματά του. Του δείχνει την ανθρώπινη πλευρά της ζωής!
Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να ακολουθήσουν
φαρμακευτική αγωγή εξαλείφοντας έτσι κάθε συναίσθημα και χάνοντας την
ευκαιρία απλά να είναι ανθρώπινοι.
