Αφορμή για την έρευνα υπήρξε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε τη
δεκαετία του '80. Σύμφωνα με αυτήν, οι άντρες και οι γυναίκες που ζουν
μαζί, αρμονικά για χρόνια, αρχίζουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Το
φαινόμενο αποδόθηκε στο γεγονός ότι οι άνθρωποι μιμούμαστε ασυναίσθητα
τις εκφράσεις των άλλων με αντικειμενικό σκοπό να τις
αποκωδικοποιήσουμε.
Τριάντα χρόνια αργότερα ο Ντέιβιντ Νιλ, βοηθός καθηγητής ψυχολογίας
στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια και η Τάνια Σάρτραντ, καθηγήτρια
marketing και ψυχολογίας στο Duke University Fuqua School of Business,
αποφάσισαν να τσεκάρουν την ακρίβεια των συμπερασμάτων της παλιότερης
έρευνας. Και για να είναι διπλά σίγουροι, υπέβαλλαν στην ίδια δοκιμασία
μια ομάδα εθελοντών που είχαν δεχτεί ενέσεις Botox, μια ομάδα «ασθενών»
που είχαν υποβληθεί σε θεραπεία με Restylane, ένα ενέσιμο σκεύασμα για
το γέμισμα των ρυτίδων το οποίο δεν επηρεάζει τη λειτουργία των μυών,
και μια ομάδα ανθρώπων, στα πρόσωπα των οποίων άπλωσαν μια μάσκα η οποία
δυσκόλευε τις εκφράσεις.
Τα ευρήματα ήταν εντυπωσιακά. Οι γυναίκες που είχαν κάνει Botox
είχαν σημαντική δυσκολία στην αποκωδικοποίηση των θετικών και των
αρνητικών εκφράσεων των άλλων. Οι «ασθενείς» που είχαν χρησιμοποιήσει
Restylane βρίσκονταν στα ίδια επίπεδα αντιληπτικότητας με τους
συνομηλίκους τους που δεν είχαν κάνει καμμία αισθητική επέμβαση. Και,
τέλος, οι συμμετέχοντες με τη μάσκα, οι οποίοι κατέβαλαν ασυναίσθητα τη
μεγαλύτερη προσπάθεια, είχαν τις καλύτερες επιδόσεις.
Το συμπέρασμα; Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες, οι «χρήστες» Botox
βρίσκονατι σε μειονεκτική θέση σε σχέση με άλλες ομάδες πληθυσμού επειδή
η βοτουλίνη, παγώνοντας τους μύες, τους στερεί το «ταλέντο» τους στις
μιμήσεις και μαζί την ικανότητα να αντιλαμβάνονται εγκαίρως τα σήματα
που εκπέμπουν οι άνθρωποι γύρω τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου