Ο κόσμος μέσα από τα μάτια του μωρού μας

Μπορεί να είναι ένα μικρό απροστάτευτο πλασματάκι, αλλά παρ’ όλα αυτά ένα νεογέννητο μωρό είναι σε θέση να νιώσει και να κάνει πολλά περισσότερα απ’ όσα φανταζόμασταν. Αν δεν μας πιστεύετε, ακούστε τα από το ίδιο!...


Άραγε μας βλέπει; Μπορεί να μας γνωρίσει; Μας ακούει; Σκέφτεται, κι αν ναι, τότε τι στριφογυρίζει στο τοσοδούλικο μυαλουδάκι του; Αλήθεια, τι θα μας έλεγε το μωρό μας αν μπορούσε να μιλήσει για τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής του; Σίγουρα θα ξεκινούσε περιγράφοντας το «ταξίδι» από την κοιλίτσα στην αγκαλίτσα μας και θα συνέχιζε απαριθμώντας τα κατορθώματά του, τα οποία ολοένα και θα αυξάνονται με το πέρασμα του χρόνου. Αντί να τα λέμε εμείς όμως, καλύτερα να το αφήσουμε να μας τα πει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο!
Με το ένα, με το δύο, με το τρία…
…φύγαμε! Λίγο σπρώξιμο από εδώ, λίγο τέντωμα από εκεί, πού θα πάει θα τα καταφέρω να γλιστρήσω από εδώ μέσα. Εμ, μεγάλωσα τόσο που πια δεν με χωράει ο τόπος. Ευτυχώς που το κεφάλι μου είναι τόσο μαλακό και εύκαμπτο γιατί αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα… Όχι, όχι, δεν πονάω (μάλλον). Απλά πιέζομαι λίγο. Γι’ αυτό άλλωστε το κεφαλάκι μου τώρα μοιάζει με μικρό πεπονάκι. Πω-πω… Όλα είναι τόσο φωτεινά εδώ έξω! Τόσο θολά! Τόσο παράξενα! Θα βάλω τα κλάματα. Ανάσανα. Μα τι είναι όλα αυτά τα χέρια; Πού με πάνε; Ευτυχώς δεν κρυώνω. Σίγουρα το περιβάλλον αυτό είναι τόσο διαφορετικό. Πιο «στεγνό» να το πω; Ουφ! Άραγε τι με περιμένει; Αγχώθηκα τώρα. Μια στιγμή. Κάτι ακούω. Ναι, είναι αυτός ο γνώριμος ρυθμικός ήχος που άκουγα όλο αυτό τον καιρό… Τικ τακ τικ τακ… Είναι η μαμά μου! Είμαι σίγουρο πως όλα θα πάνε καλά τώρα που βρίσκομαι στην αγκαλιά της.
Το θαύμα των αισθήσεων
Οι τρεις πρώτοι μήνες της ζωής μου είναι τόσο ξεχωριστοί. Δεκάδες ερεθίσματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου. Τη μυρωδιά της μανούλας μου όμως δεν την αλλάζω με ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!
Άγγιξέ με…
Η αφή είναι η πρώτη αίσθηση που αναπτύσσω μέσα στην κοιλίτσα σου. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο πιθανόν να θεωρείται και η πιο αναπτυγμένη αίσθηση τη στιγμή της γέννησής μου. Μέσω της επαφής νιώθω ασφάλεια και αγάπη. Αυτή με βοηθά να δεθώ με τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν. Λατρεύω το άγγιγμα της μαμάς στην πλατούλα μου όταν με ταΐζει. Τρελαίνομαι για μασάζ και μπορώ άνετα να απολαύσω τη θαλπωρή μιας ζεστής, απαλής, άνετης κουβερτούλας.
Μανούλα… το ξέρεις ότι μέσα από το άγγιγμά σου μπορώ, εκτός από την αγάπη σου, να νιώσω και το άγχος σου; Ο τρόπος που με σηκώνεις και με κρατάς στην αγκαλιά σου, πολλές φορές, φανερώνει και τη δική σου συναισθηματική κατάσταση. Όσο πιο ήρεμη λοιπόν είσαι, τόσο πιο απαλά θα με κρατάς και τόσο πιο όμορφα θα νιώθω κοντά σου.
Ακούω τα πάντα
Αφού μπορώ να εντοπίζω κάποιους ήχους ήδη από το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης όσο είμαι μέσα στη ζεστή μου φωλίτσα, φαντάσου τι μπορώ να κάνω όταν έρχομαι στον κόσμο. Η ακοή μου είναι πλήρως ανεπτυγμένη. Μπορώ να αντιληφθώ όλους τους γνώριμους ήχους και ειδικά τους δικούς σου, μανούλα! Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, δεν πολυσυμπαθώ την ησυχία. Μου αρέσει το «γρύλισμα» της ηλεκτρικής σκούπας, το «μουρμουρητό» του πλυντηρίου και ο ήχος του ραδιοφώνου. Μου θυμίζουν μάλιστα την εποχή που βρισκόμουν στην κοιλιά σου. Θέλω να «χρωματίζεις» τη φωνή σου όταν απευθύνεσαι σε ’μένα. Θα με δεις να αντιδρώ κάθε φορά που μου μιλάς και πολλές φορές να στρέφω το κεφάλι μου και να κουνώ χέρια και πόδια για να σου δείξω τη χαρά μου. Αγαπώ τη μουσική και ειδικά τα νανουρίσματα και το ρυθμικό ήχο που κάνεις όταν με ταχταρίζεις.
Μανούλα… μην φοβάσαι να με «εκθέσεις» σε θορύβους. Μπορεί να μου είναι πιο δύσκολο να ηρεμήσω και να κοιμηθώ σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον απ’ ό,τι σε ένα σπίτι γεμάτο ζωή.
Χμ… κάτι μου μυρίζει
Όταν εσύ ήσουν έξι μηνών έγκυος, εγώ ανακάλυπτα την όσφρηση η οποία μάλιστα με ακολούθησε στη γέννησή μου και από εκεί και πέρα ολοένα δυναμώνει. Κάτι το οποίο φυσικά θα συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι να φτάσω τα οκτώ μου χρόνια. Τι σημαίνει αυτό; Πως για μερικά χρόνια η όσφρησή μου θα είναι καλύτερη ακόμα κι από τη δική σου. Η μύτη μου είναι ένα από τα μέσα που διαθέτω για να γνωρίσω όχι μόνο εσένα, αλλά και τον μπαμπάκα. Πριν ακόμα κλείσω την πρώτη εβδομάδα της ζωής μου μπορώ να αναγνωρίσω τη μυρωδιά του γάλακτος όταν πλησιάζεις για να με θηλάσεις. Μάλιστα, δεν την αναγνωρίζω μόνο αλλά την προτιμώ. Οι γλυκές μυρωδιές είναι αυτές που μου αρέσουν περισσότερο. Το άρωμα της βανίλιας θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον, ενώ, αν μυρίσω ξίδι ή κάποια άλλη όξινη μυρωδιά, είναι πολύ πιθανό να στρέψω το κεφάλι μου αλλού.
Μανούλα… το ξέρεις ότι μου αρέσει να σε μυρίζω. Προσπάθησε λοιπόν να χρησιμοποιείς τα ίδια σαμπουάν, αφρόλουτρα και αποσμητικά έτσι ώστε να μπορώ να σε αναγνωρίζω αμέσως και να μην μπερδεύομαι. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για τον μπαμπά. Καλό θα είναι, μάλιστα, τα προϊόντα αυτά να έχουν μια γλυκιά, απαλή μυρωδιά και να μην είναι έντονα και βαριά. Επίσης, αν καπνίζετε, έχετε στο μυαλό σας ότι το μπαλκόνι δεν βοηθά πολύ. Και πάλι η μυρωδιά σας αλλάζει και με μπερδεύει αρκετά.
Τι γεύση έχει το γάλα μου;
Η αίσθηση της γεύσης άρχισε να αναπτύσσεται αρκετά νωρίς. Μέσω του αμνιακού υγρού οι μυρωδιές με κατέκλυζαν, χαρίζοντάς μου την ευκαιρία να γεννηθώ με μια ήδη πολύ καλή αίσθηση της γεύσης. Μια αίσθηση η οποία συνεχώς εμπλουτίζεται μέσω του θηλασμού, αφού, οι ουσίες των τροφών περνούν μέσα στο μητρικό γάλα, προσδίδοντάς του διαφορετική γεύση κάθε φορά.
Μανούλα… εννοείται πως η ζάχαρη και ιδιαίτερα το μέλι απαγορεύονται, τόσο στην πιπίλα, όσο και στο μπιμπερό. Μπορεί να είμαι επιρρεπές στις γλυκές γεύσεις, δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάς ότι μπορεί να με βλάψουν, ειδικά αν αρχίσω να τις συνηθίζω από τόσο νωρίς.
Τα βλέπω… θολά
Μπορεί η όρασή μου να είναι η τελευταία που αναπτύσσεται, παρ’ όλα αυτά όμως, με το που αφήνω πίσω μου την κοιλιά της μαμάς, είμαι σε θέση να επικεντρώσω το βλέμμα μου σε μια απόσταση 20-30 εκατοστών. Όλα είναι θολά στην αρχή. Τα ματάκια μου δεν «συνεργάζονται» μεταξύ τους. Μπορεί να «αλληθωρίζουν» όμως αυτός δεν είναι λόγος να ανησυχείτε. Είναι απολύτως φυσιολογικό για την ηλικία μου. Η περιορισμένη μου όραση, πάντως, ενισχύει την ανάγκη μου να δεθώ με τους γονείς μου, ενώ, είναι υπεραρκετή για να μπορώ να διακρίνω το πρόσωπο της μαμάς ή του μπαμπά όταν με ταΐζουν. Το δυνατό φως με τυφλώνει, ειδικά τις δύο πρώτες εβδομάδες, όσο όμως περνάει ο καιρός το συνηθίζω. Τα έντονα χρώματα και μοτίβα, όπως π.χ. ένα κόκκινο ή ένα ασπρόμαυρο παιχνίδι τραβούν περισσότερο την προσοχή μου ενώ μπορώ να παρακολουθήσω με τα ματάκια μου ένα αντικείμενο που κινείται.
Μανούλα… παίξε μαζί μου δείχνοντάς μου παιχνιδάκια με ζωηρά χρώματα. Στην αρχή πλησίασε αρκετά για να τα βλέπω. Όταν δεις πως εστιάζω πιο εύκολα από πριν, άρχισε να τα απομακρύνεις λίγο περισσότερο. Έτσι, με βοηθάς να εξασκώ την όρασή μου και, φυσικά, να περνώ τον… ελεύθερο χρόνο μου ευχάριστα. Μόλις συμπληρώσω τους δύο μήνες, μπορείς να μου χαρίσεις κι ένα υπέροχο μομπίλ. Κρέμασέ το πάνω από την κούνια μου, όχι όμως ακριβώς πάνω από το κεφαλάκι μου, μιας και δεν θα είναι τόσο εύκολο να το εντοπίσω.
Είμαι σε φόρμα
Εντάξει, μπορεί να μην τρέχω πάνω-κάτω (ακόμα), μπορώ όμως να παίζω με τα χέρια μου, να κουνάω τα πόδια μου και να γυρίζω το κεφάλι μου όταν κάτι μοιάζει λίγο ή… καθόλου ενδιαφέρον. Ε, δεν είναι και λίγα αυτά για ένα τόσο δα πλασματάκι.
Οι πρώτες μου κινήσεις
Ξεκινώντας από την κορφή και προχωρώντας προς τα… νύχια, μπορείς με λίγες απλές κινήσεις να ελέγξεις τα αντανακλαστικά μου. Πως; Ακούμπησε τα μάγουλα και τα χείλια μου. Αυτόματα θα γυρίσω το κεφάλι μου προς τα εσένα και θα ανοίξω το στόμα μου. Δες πώς ξαφνιάζομαι κι ανοίγω διάπλατα τα χέρια μου όταν με αφήνεις «να πέσω» στα χέρια του μπαμπά. Σήκωσέ με προσεχτικά, τόσο όσο τα πόδια μου να ακουμπούν στο κρεβάτι ή στην επιφάνεια ενός τραπεζιού. Θα δεις ότι προσπαθώ να περπατήσω. Κι αν έβαζες τα δάκτυλά σου στις παλάμες μου, θα έβλεπες ότι μπορώ να τις γραπώσω τόσο δυνατά που θα μπορούσες να με σηκώσεις στον αέρα (αλλά καλύτερα μην το δοκιμάσεις γιατί μπορεί να τρομάξεις!).
Μανούλα… δεν είμαι το μωράκι θαύμα. Αυτά είναι τα πρώτα μου αντανακλαστικά τα οποία θα αρχίσουν να εξαφανίζονται μέσα στους επόμενους μήνες. Αν θέλεις, όμως, να περηφανεύεσαι για εμένα, φυσικά και μπορεί να το κάνεις.
Γυμναστικές επιδείξεις
Μέχρι τον πρώτο μήνα της ζωής μου δεν μπορώ να ελέγξω το κεφάλι μου. Παρ’ όλα αυτά, όταν είμαι ξαπλωμένο μπορώ να το γυρίσω προς τα εκεί που με βολεύει. Στο τέλος του πρώτου μήνα μπορώ να το σηκώσω για λίγα δευτερόλεπτα, ενώ αν με σηκώσεις όρθιο μπορώ να το κρατήσω στην ίδια ευθεία με το κορμί μου για ένα με δύο δευτερόλεπτα. Στο τέλος του τρίτου μήνα είμαι σε θέση όχι μόνο να ανασηκώσω, αλλά και να κρατήσω το κεφάλι μου όρθιο, όταν είμαι μπρούμυτα ξαπλωμένο. Στην ίδια στάση (μπρούμυτα) θα με δεις να προσπαθώ να μπουσουλήσω. Όταν γυρίσω ανάσκελα, όμως, αρχίζω να… ποδηλατώ. Μπορεί στην αρχή οι κινήσεις μου να είναι σπασμωδικές και τρεμάμενες, αυτό όμως είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό μιας και το νευρικό μου σύστημα συνεχίζει να ωριμάζει.
Μανούλα… κάθε μωρό έχει τους δικούς του ρυθμούς ανάπτυξης. Όταν λοιπόν συζητάς με τις φιλενάδες σου δεν είναι απαραίτητο να απογοητεύεσαι αν κάποιες φορές μοιάζω λίγο τεμπέλικο σε σχέση με κάποια άλλα, υπερδραστήρια μωρά. Κι αν πάλι νομίζεις πως… παρατεμπελιάζω, τότε, η συμβουλή του παιδιάτρου μπορεί όχι μόνο να με βοηθήσει να δραστηριοποιηθώ, αλλά να βοηθήσει κι εσένα να ησυχάσεις. Και αν ο γιατρός σού πει να με βάζεις κάθε μέρα από μερικά λεπτά να ξαπλώνω στην κοιλιά μου, εσύ να τον ακούσεις, κι ας κάνω ότι δε μου αρέσει και κλαίω όταν το κάνεις… Ξέρει αυτός.
Κοιλιακοί και ραχιαίοι…
Είμαι τριών μηνών και πλέον μπορώ να σταθώ στα χέρια μου. Όχι, όχι… δεν κάνω κατακόρυφο. Όταν είμαι μπρούμυτα, όμως, μπορώ να στηρίξω το πάνω μέρος του σώματός μου με τα χέρια μου. Όταν μάλιστα μου μιλάς ή κρατάς ένα παιχνιδάκι μπροστά στα μάτια μου, τότε, θα με δεις να εντείνω την προσπάθειά μου ακόμα περισσότερο. Η εξάσκηση αυτή, ξέρεις, με βοηθάει πολύ στο να μάθω να γυρίζω πλευρό και –στο μέλλον– να μπουσουλάω.
Μανούλα… επειδή το να μπουσουλήσω απέχει ακόμα μερικούς μήνες, καλό θα ήταν να επικεντρώσεις την προσοχή σου στο στριφογύρισμά μου, το οποίο σίγουρα θα έχω κατακτήσει μέσα σ’ αυτό το διάστημα. Γι’ αυτό, ποτέ μην με αφήνεις μόνο μου επάνω σε τραπέζια, κρεβάτια, καναπέδες και φυσικά, ποτέ μα ποτέ, μόνο μου πάνω στην αλλαξιέρα!
Χέρια, πόδια στην αυλή…
Μπορεί τις πρώτες εβδομάδες της ζωής μου να κρατάω τα χέρια μου σφιχτές γροθίτσες, αργότερα όμως αρχίζω να πειραματίζομαι μαζί τους και να τα φέρνω κοντά στα μάτια και το στόμα μου. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν πολυσυνειδητοποιώ πως αυτά τα χέρια και τα πόδια μου ανήκουν, οπότε, κάθε φορά που εμφανίζονται μπροστά μου ενθουσιάζομαι. Μεταξύ του πρώτου και του τρίτου μήνα, λοιπόν, αρχίζω σιγά-σιγά να ανοιγοκλείνω τα χέρια και να τα συντονίζω σε σχέση με τα μάτια μου, π.χ. προσπαθώ να αγγίξω την κουδουνίστρα ή το παιχνιδάκι που βλέπω μπροστά μου. Αφού δώσω λίγα «χαστουκάκια» στον εαυτό μου, καταφέρνω να εντοπίσω το στόμα μου και να αρχίσω να πιπιλάω το δάχτυλό μου. Μπορώ να κρατήσω ένα μικρό παιχνιδάκι που εσύ θα μου δώσεις με τα χέρια μου, τα οποία στο τέλος του τρίτου μήνα θα μπορώ μέχρι και να τα ενώσω.
Μανούλα… το αντανακλαστικό περπάτημα που λέγαμε πιο πάνω τώρα πια θα έχει εξαφανιστεί. Τη θέση του όμως έρχεται να πάρει μια άλλη απίθανη ικανότητα. Τώρα πια μπορώ να σπρώχνω τα πόδια που πάνω σε μια επιφάνεια και να αναπηδώ. Μπορεί να με βοηθάς να κρατάω την ισορροπία μου, αυτό όμως που με ενθουσιάζει είναι ότι μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.
Είμαι κοινωνικό… και το δείχνω
Αν νομίζετε ότι το μόνο που κάνω είναι μαμ, κακά και νάνι, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος. Από τον πρώτο μήνα της ζωής μου μπορώ να κάνω κάτι ακόμα: Να σας δείχνω πόσο πολύ σας αγαπώ!

Σας βλέπω… καλύτερα
Από τη μέρα που έφτασα στην αγκαλιά σας άρχισα να σας κοιτάζω. Στην αρχή, το τοπίο ήταν λίγο… θολό. Με τον καιρό, τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. Τότε ήταν που άρχισα να παίρνω το αφηρημένο βλέμμα μου από τα μάτια σας και να παρατηρώ προσεκτικά όλο σας το πρόσωπο. Κλείνοντας λοιπόν το πρώτο μου τρίμηνο, θα μπορώ, όχι μόνο να επεξεργαστώ τα χαρακτηριστικά σας, αλλά και να σας ξεχωρίζω ακόμα κι όταν δεν είστε κοντά μου. Ένα ειδικό άθραυστο καθρεφτάκι μπορεί τώρα να αποτελέσει μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες. Μπορεί να κρέμεται στην κούνια μου ή να στερεωθεί στην αλλαξιέρα μου. Έτσι, εκτός από το δικό σας πρόσωπο, θα μπορώ να παρατηρήσω και το δικό μου.
Μανούλα… πες στον μπαμπάκα ότι σας αγαπάω και τους δύο από τη στιγμή που ασχολείστε μαζί μου. Δεν σου κρύβω όμως ότι μια μικρή προτίμηση στον έναν σας την έχω. Σε ποιον; Μα φυσικά σ’ εκείνον που με φροντίζει περισσότερο. Όχι, δεν είναι κάτι που το προγραμματίζω… Έρχεται μόνο του! Χτίζεται με τον καιρό, με πολλή φροντίδα και μπόλικη αγάπη.
Με το χαμόγελο στα χείλη
Έφτασε η στιγμή που τόσο περιμένατε. Το πρώτο μου χαμογελάκι έρχεται να φωτίσει τη ζωή σας. Στο τέλος του δεύτερου μήνα της ζωής μου είμαι σε θέση να ανταποκριθώ στην αγάπη που μου δείχνετε χαρίζοντάς σας ένα υπέροχο χαμόγελο. Ένα μήνα μετά, το απλό αυτό χαμόγελο μπορεί να έχει μετατραπεί σε αυθόρμητο, γάργαρο γέλιο.
Μανούλα… μίλα μου, παίξε μαζί μου και κάνε με να γελάω όλο και περισσότερο. Η φωνή σου με καθησυχάζει και οι αστείες εκφράσεις του προσώπου σου με κάνουν να ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Τι ωραία που περνάμε!
Κάνω ό,τι κάνεις
Προσπαθώ να πω αυτά που μου λες και να κάνω αυτά που κάνεις. Τι σημαίνει αυτό; Απλά ότι προσπαθώ να ακολουθήσω τους ήχους της φωνής σου και να μιμηθώ τις εκφράσεις του προσώπου σου. Τραγουδάκια, χαμόγελα, παλαμάκια και κουνηματάκια είναι όλα όσα χρειάζομαι για να εξελίξω λόγο, έκφραση και κίνηση.
Μανούλα… φυσικά και είμαι μικρό για να μιλήσω. Μπορώ όμως να συγκρατήσω τον ήχο μιας λέξης. Καλό θα ήταν λοιπόν να μην μου μιλάς πια «μωρουδιακά» μιας και δεν θα μου χρησιμέψουν τόσο... Και μια και τα λέμε… Αυτό το τραγουδάκι «Πάει ο λαγός να πιει νερό» μήπως μπορείς να μου το πεις ακόμα μια φορά; Τι αστείο που είναι…
Μιλάω μωρουδιακά
«Αααγκού, αααγκού» και αν είμαι λίγο πιο βιαστικό: «μπα… μπα… μπα… μα… μα… μα…». Κάπως έτσι περνάω την ώρα μου στην κούνια και το ριλάξ μου. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα καταφέρω να πω την πρώτη μου λέξη (για να δούμε, ποιος θα είναι ο τυχερός που θα με ακούσει να τον φωνάζω;). Τα παραμυθάκια και τα μαλακά, πάνινα βιβλιαράκια είναι μια καλή αρχή για να αρχίσω να εξοικειώνομαι με τον κόσμο των λέξεων. Αν μάλιστα έχουν πολύχρωμες εικόνες και διάφορα μοτίβα, τότε σίγουρα θα κινήσουν το ενδιαφέρον μου ακόμα περισσότερο. Τόσο λεκτικά, όσο και οπτικά.
Μανούλα… όχι δεν μιλάω. Δεν προσπαθώ να πω μαμά, ούτε μπαμπά ακόμα. Το ξέρω πως έτσι μοιάζει, όμως, θα πρέπει να περιμένετε λιγάκι ακόμα για να ακούσετε τις λέξεις αυτές από το στόμα μου. Μέχρι τότε, όμως, μπορείτε να με βοηθάτε μιλώντας μου ακατάπαυστα περιγράφοντας το καθετί που κάνετε, διαβάζοντάς μου, τραγουδώντας μου. Μόνο έτσι θα μπορέσω να κατανοήσω τη σημασία της λεκτικής επικοινωνίας.


http://www.mybabysworld.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...