Ο Μαμάκιας
Τύπος Γ και Δ
Ο μαμάκιας τώρα είναι περίπτωση. Μουλωχτή.«Σάλιες» τους λέω εγώ γιατι θέλουν να τους τα σκουπίσεις.
Ο μαμάκιας δεν είναι απαραίτητα ο Βογιατζής που φοβαται να κολυμπήσει στα βαθιά, αλλά αυτός που δεν θέλει με τίποτα να αναλάβει ευθύνες. Που μονίμως κάνει γκάφες, που πάντα μα πάντα θα κάνει κάτι στραβό και τρέχεις εσύ να σώσεις τα ασυμμάζευτα.
Από το να ξεχάσει να πληρώσει λογαριασμό μέχρι να βάλει φωτιά στο σπίτι επειδή αποκοιμήθηκε την ωρα που μαγείρευε.
Θα τον αναγνωρίσεις από τους ζεστούς ευγενικούς τρυφερούς τρόπους απέναντί σου. Ο μαμάκιας «χέζεται» στην έλλειψη τσουτσουνιού. Χέζεται και στην ύπαρξη του δικού του, από την ημέρα που ανακάλυψε ότι η μαμά του δεν έχει ένα, εκεί κάπου στα 2 με 3. Από τότε προσπαθεί να βρει την θέση του στον κόσμο. Και ανάλογα με την δυναμικότητα και γενναιοδωρία της μαμάς του, καθορίζεται κάνοντας ακριβώς το αντίθετο από τι προτείνει εκείνη, ή ακολουθεί κατά γράμμα τις προσταγές της μη και χάσει την εύνοια της. Πολλές φορές η μαμά είναι τόσο τρομακτικά δυνατή και πληθωρική στα μάτια του, που καταπιέζοντας όλα τα συναισθήματα θυμού για τον πρόωρο ευνουχισμό του και την διαιώνιση του στην παιδική ηλικία, τα βάζει με τις γυναίκες γενικώς.
Έχετε δει μαμάκια φαλλοκράτη;
Ένα κράμα δηλαδή Βογιατζή και Ανέστη Βλάχου. Εκείνος βλέπει τον εαυτό του Τζέιμς Μποντ αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Ο φαλλοκράτης φιξάρεται στο πέος και την οποία δύναμη νομίζει ότι έχει ( το πέος ντε), και ο μαμάκιας μέσα του φοβαται την ίδια δύναμη αυτή.
Ότι πρέπει για να πάθεις σχιζοφρένεια. Ειδικά αν είσαι σύντροφός του.
Τον συναντάς παντού, δεν έχει κοινωνικό στάτους, δεν έχει σύνορα αυτή η αγάπη.
Και για να μιλήσω με άλλο ένα τραγούδι, να πω ότι «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία»
Στην περίπτωση μας όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Ας είμαστε ειλικρινείς, όταν το 99% των αντρών εκλαμβάνει το ενδιαφέρον σου με το αν θα τον θρέψεις, είναι λίγο δύσκολο να διαχωρίσεις ποιος είναι μαμάκιας και ποιος όχι. Με την πεθερά να έχει άποψη για όλα και να τον κεντρίζει στον εγωισμό του «Σε κάνει ότι θέλει αυτή», ο μαμάκιας νιώθει να μειώνεται το γόητρό του, ο ήδη απειλούμενος ανδρισμός του από την σημαντική παρουσία της γυναίκας στην ζωή του.
Ένα κράμα δηλαδή Βογιατζή και Ανέστη Βλάχου. Εκείνος βλέπει τον εαυτό του Τζέιμς Μποντ αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Ο φαλλοκράτης φιξάρεται στο πέος και την οποία δύναμη νομίζει ότι έχει ( το πέος ντε), και ο μαμάκιας μέσα του φοβαται την ίδια δύναμη αυτή.
Ότι πρέπει για να πάθεις σχιζοφρένεια. Ειδικά αν είσαι σύντροφός του.
Τον συναντάς παντού, δεν έχει κοινωνικό στάτους, δεν έχει σύνορα αυτή η αγάπη.
Και για να μιλήσω με άλλο ένα τραγούδι, να πω ότι «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία»
Στην περίπτωση μας όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Ας είμαστε ειλικρινείς, όταν το 99% των αντρών εκλαμβάνει το ενδιαφέρον σου με το αν θα τον θρέψεις, είναι λίγο δύσκολο να διαχωρίσεις ποιος είναι μαμάκιας και ποιος όχι. Με την πεθερά να έχει άποψη για όλα και να τον κεντρίζει στον εγωισμό του «Σε κάνει ότι θέλει αυτή», ο μαμάκιας νιώθει να μειώνεται το γόητρό του, ο ήδη απειλούμενος ανδρισμός του από την σημαντική παρουσία της γυναίκας στην ζωή του.
Ρε μαμά, λίγη εμπιστοσύνη στον γιόκα θα έκανε θαύματα ξέρεις.
«Αφού την διάλεξες παιδί μου πρέπει να είναι καλή κοπέλα. Και χαίρομαι που είσαι ερωτευμένος. Όχι, μην με πάρεις τηλέφωνο: Ζήστε λίγο, τα νιάτα φεύγουν γρήγορα, Μην ασχολείστε με τα γερόντια.»
Η μαμά του εξαφανίζεται και στα χέρια μου εμφανίζεται ο πρώτος αριθμός του Λόττο
Μου παραδίδει τα λεφτά ο Μπραντ Πιτ.
Στη σφαίρα της φαντασίας κάνω ότι γουστάρω και τελειώνω το παραμύθι με ότι τρόπο θέλω, νταξ;
«Αφού την διάλεξες παιδί μου πρέπει να είναι καλή κοπέλα. Και χαίρομαι που είσαι ερωτευμένος. Όχι, μην με πάρεις τηλέφωνο: Ζήστε λίγο, τα νιάτα φεύγουν γρήγορα, Μην ασχολείστε με τα γερόντια.»
Η μαμά του εξαφανίζεται και στα χέρια μου εμφανίζεται ο πρώτος αριθμός του Λόττο
Μου παραδίδει τα λεφτά ο Μπραντ Πιτ.
Στη σφαίρα της φαντασίας κάνω ότι γουστάρω και τελειώνω το παραμύθι με ότι τρόπο θέλω, νταξ;
Τον μαμάκια τον καταλαβαίνεις από 2-3 πραγματάκια.
Δεν πλένει τα ρούχα του, δεν μαγειρεύει, δεν ξέρει πώς να φροντίσει τον εαυτό του, κάτι που στην Ελλάδα θεωρείται φυσιολογικό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι.
Και σε κάποιες χώρες κάνουν κλειτοριδοεκτομές στα θηλυκά παιδιά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή εκεί θεωρείται φυσιολογικό, είναι φυσιολογικό γενικώς.
Και στο Αφγανιστάν 11χρονα κοριτσάκια παντρεύονται με το ζόρι 70χρονους γέρους αλλά δεν σημαίνει ότι είναι φυσιολογικό. Ούτε αυτό.
Όπως δεν είναι φυσιολογικό ένα 30χρονο άτομο να μην είναι καθημερινά λειτουργικό για τις καθημερινές του ανάγκες.
Αυτό, λέγεται παρασιτισμός.
Δεν πλένει τα ρούχα του, δεν μαγειρεύει, δεν ξέρει πώς να φροντίσει τον εαυτό του, κάτι που στην Ελλάδα θεωρείται φυσιολογικό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι.
Και σε κάποιες χώρες κάνουν κλειτοριδοεκτομές στα θηλυκά παιδιά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή εκεί θεωρείται φυσιολογικό, είναι φυσιολογικό γενικώς.
Και στο Αφγανιστάν 11χρονα κοριτσάκια παντρεύονται με το ζόρι 70χρονους γέρους αλλά δεν σημαίνει ότι είναι φυσιολογικό. Ούτε αυτό.
Όπως δεν είναι φυσιολογικό ένα 30χρονο άτομο να μην είναι καθημερινά λειτουργικό για τις καθημερινές του ανάγκες.
Αυτό, λέγεται παρασιτισμός.
Με την έξοδο της γυναίκας από το σπίτι και την παρουσία της στον χώρο της εργασίας, θα έπρεπε να είχαν αλλάξει κάποια έθιμα και συνήθειες, αλλά ας όψονται οι μαμάδες που μεγαλώσανε την νέα γενιά (και δυστυχώς την γενιά… της γενιάς)
Έτσι, για να ξέρουμε και τι λέμε. Ο μαμάκιας δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη και σε καβγά, είτε μουτρώνει, είτε σηκώνεται και φεύγει και γενικώς θυμίζει πεντάχρονο που κρατάει την αναπνοή του.
«Γιατι μιλούσες όλη νύχτα;» ξέσπασε ένας, κάποιος, κάποτε όταν γυρνούσαμε σπίτι.
«Τι εννοείς;» ρώτησα σκεφτόμενη ότι σαν γλωσσοκοπάνα που είμαι, θα πρέπει να μου ξέφυγε καμία κοτσάνα ή να τους κούρασα .
«Δεν σταμάτησες να μπορέσω και γω να μιλήσω.»
Για λίγο πρέπει να είχα το σπινθηροβόλο βλέμμα της μοσχάρας, γιατι ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και δεν ήξερα τι να πω.
«Ήθελες να μιλήσεις;» ρώτησα προσπαθώντας να βγάλω άκρη
«Γιατι δεν πήρες τον λόγο;» πρόσθεσα
«Εγώ δεν είμαι αγενής να σε διακόψω;»
Κοίταξα γύρω μου. Στην Ελλάδα δεν είμαστε όπου όλοι μιλάνε ταυτόχρονα -ακόμα και στην τηλεόραση-, φωνάζουν και γενικά έχουν άποψη για όλα; (Και μιλάνε χωρίς να ακούει κανείς κανέναν;)
«Δεν καταλαβαίνω τι ζητάς από μένα.» του είπα
« Να σταματούσες να μιλάς με τον τάδε γιατι μπορεί να ήθελα και γω να μιλήσω»
Βλέμμα μοσχάρας, ...τίποτα δεν άλλαξε.
Έτσι, για να ξέρουμε και τι λέμε. Ο μαμάκιας δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη και σε καβγά, είτε μουτρώνει, είτε σηκώνεται και φεύγει και γενικώς θυμίζει πεντάχρονο που κρατάει την αναπνοή του.
«Γιατι μιλούσες όλη νύχτα;» ξέσπασε ένας, κάποιος, κάποτε όταν γυρνούσαμε σπίτι.
«Τι εννοείς;» ρώτησα σκεφτόμενη ότι σαν γλωσσοκοπάνα που είμαι, θα πρέπει να μου ξέφυγε καμία κοτσάνα ή να τους κούρασα .
«Δεν σταμάτησες να μπορέσω και γω να μιλήσω.»
Για λίγο πρέπει να είχα το σπινθηροβόλο βλέμμα της μοσχάρας, γιατι ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και δεν ήξερα τι να πω.
«Ήθελες να μιλήσεις;» ρώτησα προσπαθώντας να βγάλω άκρη
«Γιατι δεν πήρες τον λόγο;» πρόσθεσα
«Εγώ δεν είμαι αγενής να σε διακόψω;»
Κοίταξα γύρω μου. Στην Ελλάδα δεν είμαστε όπου όλοι μιλάνε ταυτόχρονα -ακόμα και στην τηλεόραση-, φωνάζουν και γενικά έχουν άποψη για όλα; (Και μιλάνε χωρίς να ακούει κανείς κανέναν;)
«Δεν καταλαβαίνω τι ζητάς από μένα.» του είπα
« Να σταματούσες να μιλάς με τον τάδε γιατι μπορεί να ήθελα και γω να μιλήσω»
Βλέμμα μοσχάρας, ...τίποτα δεν άλλαξε.
Για μια στιγμή αναρωτήθηκα μηπως έτρωγα μια άτυπη σκηνή ζήλειας γιατι ο συνομιλητής μου ήταν ωραίο παιδί και καλός στα επιχειρήματα.
Ο καβγάς συνεχίστηκε για καμιά ωρα με μένα να κλαίω στον καναπέ από τα νεύρα μου και κεινον να ροχαλίζει στο δωμάτιο.
Έκτοτε όποτε βγαίναμε είχα συνεχεία το μάτι μου με άγχος πάνω του και στην παραμικρή ένδειξη ότι ήθελε να πει κάτι και δεν του δίνανε οι γύρω του τον λόγο, έλεγα
‘Μισό λεπτό, θέλει κάτι να πει.’
Περιέργως, αυτή η τελείως μαμαδίστικη συμπεριφορά (την κάνω με το παιδί μου όταν το αγνοούν) δεν τον ενοχλούσε καθόλου.
Εμένα ναι.
Αλλά είχα περάσει από εκπαίδευση. Να προλαβαίνω κάθε του επιθυμία γιατι ειδάλλως θα το πάρει για απόρριψη και θα μου βγάλει το λάδι. Ή θα κλαίει. Και θα μου βγάλει το λάδι, στην γκρίνια. Ο μαμάκιας θα βάλει τα κλάματα γιατι δεν βρίσκει πάρκινγκ, γιατι μίλησες με έναν πρώην σου, γιατι με λίγα λόγια δεν έχει αυτό που θέλει την ωρα που το θέλει, όπως όταν ήταν με την μαμά του. Υπάρχει άγραφος νόμος που λέει ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε «λάθος», αποτυχημένες αν δεν φροντίσουμε καλά τον κανακάρη, συγγνώμη, τον άντρα μας παρέχοντας του όλα τα κομφόρ. Όπως και με το σεξ.
Τυπικά έχουμε όλοι δικαίωμα στην απόλαυση στους πειραματισμούς, αλλά αν διαβάσεις ένα χαρτί που λέει «Κοιμήθηκα με τρία άτομα το ίδιο βράδυ» που να είναι γραμμένο από άντρα, το αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά απ ότι αν ήταν γραμμένο από γυναίκα.
Άλλο ένα πράγμα που τρομάζει τον μαμάκια. Η σεξουαλικότητα της γυναίκας. Η μαμά έχει μ’νι. Φρίκη.
Μην επεκταθώ στις θρησκευτικούς, μαιευτικούς και κοινωνικούς περιορισμούς που αναπτύχθηκαν σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη όσον αφορά την γυναικεία σεξουαλικότητα. Απλά, το μ’νι τρομάζει τον ανώριμο άντρα.
Ο μαμάκιας, είναι κάποιος που αρνείται να αφήσει την ευχαρίστηση και την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας. Και όλοι ξέρουμε τι ωραία που ήταν στην παιδική ηλικία, αλλά οι περισσότερες (και μερικοί) έχουμε μάθει ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Και έχουμε αφήσει τις πολυλατρεμένες μαμάδες μας στο background σε ρόλο κομπάρσου. Και γω θα ήθελα να με ταΐζει και να αναλάβει όλες μου τις υποχρεώσεις η μαμά μου, αλλά δεν γίνεται αν θέλω να με σέβομαι και να με σέβονται και να με υπολογίζουν σαν οντότητα. (Καλά, ζηλεύω, εντάξει;)
Ο καβγάς συνεχίστηκε για καμιά ωρα με μένα να κλαίω στον καναπέ από τα νεύρα μου και κεινον να ροχαλίζει στο δωμάτιο.
Έκτοτε όποτε βγαίναμε είχα συνεχεία το μάτι μου με άγχος πάνω του και στην παραμικρή ένδειξη ότι ήθελε να πει κάτι και δεν του δίνανε οι γύρω του τον λόγο, έλεγα
‘Μισό λεπτό, θέλει κάτι να πει.’
Περιέργως, αυτή η τελείως μαμαδίστικη συμπεριφορά (την κάνω με το παιδί μου όταν το αγνοούν) δεν τον ενοχλούσε καθόλου.
Εμένα ναι.
Αλλά είχα περάσει από εκπαίδευση. Να προλαβαίνω κάθε του επιθυμία γιατι ειδάλλως θα το πάρει για απόρριψη και θα μου βγάλει το λάδι. Ή θα κλαίει. Και θα μου βγάλει το λάδι, στην γκρίνια. Ο μαμάκιας θα βάλει τα κλάματα γιατι δεν βρίσκει πάρκινγκ, γιατι μίλησες με έναν πρώην σου, γιατι με λίγα λόγια δεν έχει αυτό που θέλει την ωρα που το θέλει, όπως όταν ήταν με την μαμά του. Υπάρχει άγραφος νόμος που λέει ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε «λάθος», αποτυχημένες αν δεν φροντίσουμε καλά τον κανακάρη, συγγνώμη, τον άντρα μας παρέχοντας του όλα τα κομφόρ. Όπως και με το σεξ.
Τυπικά έχουμε όλοι δικαίωμα στην απόλαυση στους πειραματισμούς, αλλά αν διαβάσεις ένα χαρτί που λέει «Κοιμήθηκα με τρία άτομα το ίδιο βράδυ» που να είναι γραμμένο από άντρα, το αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά απ ότι αν ήταν γραμμένο από γυναίκα.
Άλλο ένα πράγμα που τρομάζει τον μαμάκια. Η σεξουαλικότητα της γυναίκας. Η μαμά έχει μ’νι. Φρίκη.
Μην επεκταθώ στις θρησκευτικούς, μαιευτικούς και κοινωνικούς περιορισμούς που αναπτύχθηκαν σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη όσον αφορά την γυναικεία σεξουαλικότητα. Απλά, το μ’νι τρομάζει τον ανώριμο άντρα.
Ο μαμάκιας, είναι κάποιος που αρνείται να αφήσει την ευχαρίστηση και την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας. Και όλοι ξέρουμε τι ωραία που ήταν στην παιδική ηλικία, αλλά οι περισσότερες (και μερικοί) έχουμε μάθει ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Και έχουμε αφήσει τις πολυλατρεμένες μαμάδες μας στο background σε ρόλο κομπάρσου. Και γω θα ήθελα να με ταΐζει και να αναλάβει όλες μου τις υποχρεώσεις η μαμά μου, αλλά δεν γίνεται αν θέλω να με σέβομαι και να με σέβονται και να με υπολογίζουν σαν οντότητα. (Καλά, ζηλεύω, εντάξει;)
Το γέλιο είναι όταν ο μπούλης θέλει να επιβληθεί, με τον τσαμπουκά. Να έχει παντελόνια χωρίς καμία υποχρέωση και ευθύνη. Και απαιτεί να του ενισχύσεις το παραμύθι μες το μυαλό του με το να μην αμφισβητείς, να μην δυσανασχετείς, απλά να κάνεις το καθήκον σου σαν καλή δουλάρα γύναιο.
Γιατι ο μαμάκιας/ παράσιτο/ οικότροφος μπορεί να είναι οικοδόμος με την τρίχα κάγκελο. Δεν είναι όλοι baby faced με γαλανά μάτια που σε κοιτάνε και λιώνεις από το μητρικό ένστικτο.
Μερικοί είναι διευθυντές, άλλοι άντρακλες ίσαμε εκεί πάνω, και αν τους δω στο κρεβάτι να μαζεύονται να ψευδίζουν και να μου λένε « Θ’ αγαπάω πολύ», ξέρω ότι το κύμα που ξεκινάει από τα σωθικά μου δεν είναι οργασμός αλλά η φασολάδα με πιπεριές και ψωμάκι ολικής που έφαγα το μεσημέρι.
Η τρίχα κάγκελο, και συ να τον λες «ζουζουνάκι μου»
Και να του αρέσει.
Και να λιώνεις η βλαμμένη και να λες «αααααχ το μαναράκι μου»
Και τον ταΐζεις, τον θρέφεις, του πλένεις, του σιδερώνεις, του υπενθυμίζεις να βάλει ζακετάκι και γενικά γίνεσαι ο φύλακας, ο φροντιστής, ενός μαντράχαλου 2 μέτρα που λέγεται Μητσάρας.
Αν πάλι αρνηθείς να τα κάνεις όλα αυτά, θα βρει άλλη. Δεν μπορεί να μείνει μόνος του. Σαν τα μωρά, χρειάζεται κάποια-οποιαδήποτε - να τον φροντίζει και να του δίνει άλλοθι ότι ξέφυγε από τα φουστάνια της μάνας του.
Α, και να πηδάει !
Αν ο άντρας είναι μπέμπης και ψάχνει για μαμά την έκατσες, γιατι μαμά έχει.
Και δεν θα αφήσει το πόστο της τόσο εύκολα (αν ήταν θα το είχε ήδη κάνει παρά να είναι στο παραπέντε να του σκουπίσει τον πισινό).
Και με τα μπερδέματα στις σχέσεις όπου ο άντρας θέλει την γυναίκα του, γυναίκα στο κρεβάτι, αλλά μαμά στο σπίτι και σε όλα τα αλλά, τι γίνεται με τις μαμάδες που θέλουν τον γιο τους μπέμπη αλλά και άντρα, αλλά μόνο μαζί τους;
Γιατι ο μαμάκιας/ παράσιτο/ οικότροφος μπορεί να είναι οικοδόμος με την τρίχα κάγκελο. Δεν είναι όλοι baby faced με γαλανά μάτια που σε κοιτάνε και λιώνεις από το μητρικό ένστικτο.
Μερικοί είναι διευθυντές, άλλοι άντρακλες ίσαμε εκεί πάνω, και αν τους δω στο κρεβάτι να μαζεύονται να ψευδίζουν και να μου λένε « Θ’ αγαπάω πολύ», ξέρω ότι το κύμα που ξεκινάει από τα σωθικά μου δεν είναι οργασμός αλλά η φασολάδα με πιπεριές και ψωμάκι ολικής που έφαγα το μεσημέρι.
Η τρίχα κάγκελο, και συ να τον λες «ζουζουνάκι μου»
Και να του αρέσει.
Και να λιώνεις η βλαμμένη και να λες «αααααχ το μαναράκι μου»
Και τον ταΐζεις, τον θρέφεις, του πλένεις, του σιδερώνεις, του υπενθυμίζεις να βάλει ζακετάκι και γενικά γίνεσαι ο φύλακας, ο φροντιστής, ενός μαντράχαλου 2 μέτρα που λέγεται Μητσάρας.
Αν πάλι αρνηθείς να τα κάνεις όλα αυτά, θα βρει άλλη. Δεν μπορεί να μείνει μόνος του. Σαν τα μωρά, χρειάζεται κάποια-οποιαδήποτε - να τον φροντίζει και να του δίνει άλλοθι ότι ξέφυγε από τα φουστάνια της μάνας του.
Α, και να πηδάει !
Αν ο άντρας είναι μπέμπης και ψάχνει για μαμά την έκατσες, γιατι μαμά έχει.
Και δεν θα αφήσει το πόστο της τόσο εύκολα (αν ήταν θα το είχε ήδη κάνει παρά να είναι στο παραπέντε να του σκουπίσει τον πισινό).
Και με τα μπερδέματα στις σχέσεις όπου ο άντρας θέλει την γυναίκα του, γυναίκα στο κρεβάτι, αλλά μαμά στο σπίτι και σε όλα τα αλλά, τι γίνεται με τις μαμάδες που θέλουν τον γιο τους μπέμπη αλλά και άντρα, αλλά μόνο μαζί τους;
Οι άλλοι / ες
« Μα έτσι δείχνεις ενδιαφέρον» ακούω συχνά διαμαρτυρίες από γυναίκες.
Ναι, ταΐζω και φροντίζω το παιδί μου γιατι δεν μπορεί ακόμα μόνο του να αναλάβει τις ευθύνες του εαυτού του και δουλειά μου είναι να το κάνω αυτόνομο. Και όχι σύντροφο μου.
Από το να το αχρηστέψω, να το κάνω τεμπέλη και να περιμένει τα ίδια από τον ή την σύντροφο του και να καταδικασθούν όλες οι μελλοντικές του σχέσεις…
Δεν είναι λίγο ανατριχιαστική αυτή η σύγχυση των ρόλων;
Το να περιμένει ο σύντροφος μου να είμαι ερωμένη, οκ, αλλά αν περιμένει να είναι και παιδί μου, εγώ δεν καυλώνω, σόρυ.
Στο κρεβάτι θέλω άντρα.
Με παρουσία, με επιβολή.
Και όχι τον Τακούλη, που περιμένει να μαζέψω τις πετσέτες του μετά το μπάνιο(κουλός είναι;), να του μαγειρέψω μετά τη δουλειά.
Αλλά τον Τάκη που βάζει να φτιάξει 2 αβγά χωρίς να περιμένει τίποτα από κανέναν, που μαζεύει τις πετσέτες του γιατι έμαθε να ζει μόνος του και δεν με αγαπάει γιατι του κάνω την δουλάρα, αλλά γιατι συναντιέται το πνεύμα μας, το κορμί μας ή οτιδήποτε.
Αυτός ειναι άντρας.
Δεν παλεύει πια με δεινόσαυρους, αλλά αυτή του η συμπεριφορά κερδίζει τον σεβασμό μου και την ερωτική μου επιθυμία. Αυτή η συμπεριφορά με κάνει να θέλω να τον ευχαριστήσω εφευρίσκοντας τρόπους άλλους.
Και όχι επειδή θέλω να του είμαι αρεστή ή απαραίτητη ή επειδή φοβάμαι ότι αν δεν τα κάνω, δεν θα με θέλει. Είμαστε ακόμα τόσο ανασφαλείς που θέλουμε να μας έχουν ανάγκη. Να είμαστε απαραίτητες αφού δεν μπορούμε να είμαστε τέλειες σωματικά, να δουλεύουμε και να είμαστε σούπερ μάνες και νοικοκυρές, να γεννάμε να θηλάζουμε και να είμαστε ανθρώπινες.
Και ξεχνάμε ότι η αγάπη δεν πρέπει να έρχεται με όρους.
Δεν θέλω, εγώ προσωπικά, τον Τακούλη που επηρεάζεται ακόμα από μια μεγάλη γυναίκα 60 χρονών, αλλά τον Τάκη που χαμογελάει στις μπηχτές τις μάνας του και που την βλέπει γι’ αυτό που είναι. Μια γρια γυναίκα.
Και βάζει μόνος του πλυντήριο. Για να μην την κουράσει.
Ναι, ταΐζω και φροντίζω το παιδί μου γιατι δεν μπορεί ακόμα μόνο του να αναλάβει τις ευθύνες του εαυτού του και δουλειά μου είναι να το κάνω αυτόνομο. Και όχι σύντροφο μου.
Από το να το αχρηστέψω, να το κάνω τεμπέλη και να περιμένει τα ίδια από τον ή την σύντροφο του και να καταδικασθούν όλες οι μελλοντικές του σχέσεις…
Δεν είναι λίγο ανατριχιαστική αυτή η σύγχυση των ρόλων;
Το να περιμένει ο σύντροφος μου να είμαι ερωμένη, οκ, αλλά αν περιμένει να είναι και παιδί μου, εγώ δεν καυλώνω, σόρυ.
Στο κρεβάτι θέλω άντρα.
Με παρουσία, με επιβολή.
Και όχι τον Τακούλη, που περιμένει να μαζέψω τις πετσέτες του μετά το μπάνιο(κουλός είναι;), να του μαγειρέψω μετά τη δουλειά.
Αλλά τον Τάκη που βάζει να φτιάξει 2 αβγά χωρίς να περιμένει τίποτα από κανέναν, που μαζεύει τις πετσέτες του γιατι έμαθε να ζει μόνος του και δεν με αγαπάει γιατι του κάνω την δουλάρα, αλλά γιατι συναντιέται το πνεύμα μας, το κορμί μας ή οτιδήποτε.
Αυτός ειναι άντρας.
Δεν παλεύει πια με δεινόσαυρους, αλλά αυτή του η συμπεριφορά κερδίζει τον σεβασμό μου και την ερωτική μου επιθυμία. Αυτή η συμπεριφορά με κάνει να θέλω να τον ευχαριστήσω εφευρίσκοντας τρόπους άλλους.
Και όχι επειδή θέλω να του είμαι αρεστή ή απαραίτητη ή επειδή φοβάμαι ότι αν δεν τα κάνω, δεν θα με θέλει. Είμαστε ακόμα τόσο ανασφαλείς που θέλουμε να μας έχουν ανάγκη. Να είμαστε απαραίτητες αφού δεν μπορούμε να είμαστε τέλειες σωματικά, να δουλεύουμε και να είμαστε σούπερ μάνες και νοικοκυρές, να γεννάμε να θηλάζουμε και να είμαστε ανθρώπινες.
Και ξεχνάμε ότι η αγάπη δεν πρέπει να έρχεται με όρους.
Δεν θέλω, εγώ προσωπικά, τον Τακούλη που επηρεάζεται ακόμα από μια μεγάλη γυναίκα 60 χρονών, αλλά τον Τάκη που χαμογελάει στις μπηχτές τις μάνας του και που την βλέπει γι’ αυτό που είναι. Μια γρια γυναίκα.
Και βάζει μόνος του πλυντήριο. Για να μην την κουράσει.
Η πεθερά σου και μάνα του
Απευθύνομαι σε σένα κράμα όλων των γυναικών που γνώρισα με αυτήν την ιδιότητα, που μεγάλωσες τον Άντρα που έπρεπε να λατρέψω και να μην κοιτώ στα μάτια. Στυλοβάτισα μιας κοινωνίας όπου κυκλοφορούν μεταλλαγμένα τρίχρονα, όχημα των ανεκπλήρωτων πόθων σου και κληρονόμος της πίκρας και της αφόρητης ανάγκης σου για αμέριστη προσοχή.
Μπορεί να είσαι μικροκαμωμένη, όμορφη, μοντέρνα, ή παραδοσιακή, αφράτη και με μια κατσαρόλα στο χέρι.
Πάντα απαλή και γλυκιά, είσαι για τον γιο σου το Α και το Ω της αγάπης, της τρυφερότητας και του το αποδεικνύεις καθημερινά 40 χρόνια τώρα.
Πλένεις τα ρούχα του, ακόμα κι όταν έχει μετακομίσει απο το σπίτι.(στα φέρνει με σακούλες)
Του μαγειρεύεις του "παιδιού", γιατι ως γνωστό, έχει κουλαμάρες στα ξερά του, το ανάπηρο. Πληροίς όλες του τις ανάγκες σαν πίστη σύζυγ...ουπς, σόρυ, σαν καλή νοικοκυρά. Αν μπορούσες θα του σκούπιζες τρυφερά και τον ποπό.
Δείχνεις την αγάπη σου με τον μόνο τρόπο που ξέρεις, και νιώθοντας τον να σου φεύγει κάποια στιγμή απο το σπίτι, δεν τολμάς να του χαλάσεις χατίρι, και να στιγματιστείς απο ένοχες ότι είσαι κακή μάνα.
Μην έχοντας προσωπική ζωή απο τότε που τον γέννησες (γιατι παντρεύτηκες τον κανακάρη μιας άλλης μάνας), φτυσμένη απο τον άντρα σου, καταπιεσμένη, κερατωμένη, πολύ γρήγορα ανακάλυψες, ειδικά στην εποχή σου, ότι η ζωή που ονειρευόσουν υπήρχε μόνο στις ελληνικές ταινίες. Εσύ παντρεύτηκες τον Κίτσουλα και η ζωή σου θα μοιραζόταν στα ταπεράκια με κεφτεδάκια στην άμμο με το ζεσταμένο καρπούζι, στα στραβά μάτια στο φτηνό κραγιόν στο σώβρακο του Κίτσου (καλύτερα άλλη παρά εσύ), και στον Άντρακλα σου.
Το καμάρι σου. Η ελπίδα και το φως της ζωής σου.
Κάποια στιγμή βέβαια θα στον πάρει κάποια, αλλά το παραβλέπεις ελπίζοντας ότι αυτή η μέρα θα αργήσει, και ότι θα ειναι αρκετά βλαμμένο το κοριτσάκι ώστε να συνεχίσει ο Γιόκας σου να ακούει εσένα και να σε έχει νούμερο ένα στην ζωή του όσον αφορά τις αποφάσεις του και όλα τα άλλα.
Με λίγα λόγια μια παλλακίδα, με σένα αρχή-μάγκα στο χαρέμι...
Πάντα απαλή και γλυκιά, είσαι για τον γιο σου το Α και το Ω της αγάπης, της τρυφερότητας και του το αποδεικνύεις καθημερινά 40 χρόνια τώρα.
Πλένεις τα ρούχα του, ακόμα κι όταν έχει μετακομίσει απο το σπίτι.(στα φέρνει με σακούλες)
Του μαγειρεύεις του "παιδιού", γιατι ως γνωστό, έχει κουλαμάρες στα ξερά του, το ανάπηρο. Πληροίς όλες του τις ανάγκες σαν πίστη σύζυγ...ουπς, σόρυ, σαν καλή νοικοκυρά. Αν μπορούσες θα του σκούπιζες τρυφερά και τον ποπό.
Δείχνεις την αγάπη σου με τον μόνο τρόπο που ξέρεις, και νιώθοντας τον να σου φεύγει κάποια στιγμή απο το σπίτι, δεν τολμάς να του χαλάσεις χατίρι, και να στιγματιστείς απο ένοχες ότι είσαι κακή μάνα.
Μην έχοντας προσωπική ζωή απο τότε που τον γέννησες (γιατι παντρεύτηκες τον κανακάρη μιας άλλης μάνας), φτυσμένη απο τον άντρα σου, καταπιεσμένη, κερατωμένη, πολύ γρήγορα ανακάλυψες, ειδικά στην εποχή σου, ότι η ζωή που ονειρευόσουν υπήρχε μόνο στις ελληνικές ταινίες. Εσύ παντρεύτηκες τον Κίτσουλα και η ζωή σου θα μοιραζόταν στα ταπεράκια με κεφτεδάκια στην άμμο με το ζεσταμένο καρπούζι, στα στραβά μάτια στο φτηνό κραγιόν στο σώβρακο του Κίτσου (καλύτερα άλλη παρά εσύ), και στον Άντρακλα σου.
Το καμάρι σου. Η ελπίδα και το φως της ζωής σου.
Κάποια στιγμή βέβαια θα στον πάρει κάποια, αλλά το παραβλέπεις ελπίζοντας ότι αυτή η μέρα θα αργήσει, και ότι θα ειναι αρκετά βλαμμένο το κοριτσάκι ώστε να συνεχίσει ο Γιόκας σου να ακούει εσένα και να σε έχει νούμερο ένα στην ζωή του όσον αφορά τις αποφάσεις του και όλα τα άλλα.
Με λίγα λόγια μια παλλακίδα, με σένα αρχή-μάγκα στο χαρέμι...
Φυσικά όλα αυτά παρα- είναι οιδιπόδεια και δεν τα καταλαβαίνεις καν, απλά κρύβεσαι πίσω απο το "ενδιαφέρον", για το καλό του παιδιού.
Αν δε, ερωτευτεί μια «ξύπνια» ο βλάκας ο γιόκας σου...τρέμεις μην χάσεις την καρέκλα και αρχίζει ο πόλεμος των μπηχτών...τραβολογάς, δρομολογείς, και αν ειναι καλό και υπάκουο παιδί όπως ήταν πάντα, κερδίζεις εύκολα με χαμένους το ζευγάρι.
Αν δε, ερωτευτεί μια «ξύπνια» ο βλάκας ο γιόκας σου...τρέμεις μην χάσεις την καρέκλα και αρχίζει ο πόλεμος των μπηχτών...τραβολογάς, δρομολογείς, και αν ειναι καλό και υπάκουο παιδί όπως ήταν πάντα, κερδίζεις εύκολα με χαμένους το ζευγάρι.
Πέρα απο αυτά όμως, πως νιώθει το αντικείμενο του πόθου σου με όλη αυτήν την συμπεριφορά, όλο αυτό το πράγμα απο την μέρα που γεννήθηκε?
Αυτός, μεγαλώνει με την αίσθηση ότι ΟΛΑ επιτρέπονται.
Και γιατι όχι?
Του απαγορεύτηκε τίποτα ποτέ?
Το αντίστοιχο κορίτσι στην ηλικία του, ακούει "ΜΗ"
(Μη γαμ*θείς, μη μιλάς πολύ, μάζεψε τα ρούχα σου, μάθε να μαγειρεύεις, μην τα λες όλα, κλπ)
Μαθαίνει αυτοπειθαρχία και αναγκαστικά, ωριμάζει πιο γρήγορα.
Το άλλο όμως, το τσουτσουνάτο, αν γαμήσει, στα 13 φερ’ ειπείν, αμούστακο παιδί ακόμα, ειναι μάγκας.
Αν ερωτευτεί και μείνει πιστός οι φίλοι θα τον κοροϊδεύουν που τον σούρνει απο την μύτη (απ’ αλλού τον σούρνει αλλά δεν πειράζει, ας μείνουμε σεμνοί)
Και νιώθει ότι έτσι δείχνει την αγάπη του.
Για κεινον η πίστη, ειναι η εξαίρεση. Χάρη.
Ώσπου να του την «σπάσει» η άλλη
"Σιγά μην μου τα κάνεις νααα", σκέφτεται, και επανέρχεται στις απενοχοποιημένες συνήθειές του που ειναι τόσο δημοφιλείς...και συνηθισμένες...προς μεγάλη χαρά της μαμάς ."Να παίξει το παιδί, μικρό ειναι ακόμα, μόνο 40 χρονών"...και τι ειναι τα αισθήματα της άλλης μαντάμ; Έτσι του μαθαίνετε να σέβεται τον άλλον;
Αυτός, μεγαλώνει με την αίσθηση ότι ΟΛΑ επιτρέπονται.
Και γιατι όχι?
Του απαγορεύτηκε τίποτα ποτέ?
Το αντίστοιχο κορίτσι στην ηλικία του, ακούει "ΜΗ"
(Μη γαμ*θείς, μη μιλάς πολύ, μάζεψε τα ρούχα σου, μάθε να μαγειρεύεις, μην τα λες όλα, κλπ)
Μαθαίνει αυτοπειθαρχία και αναγκαστικά, ωριμάζει πιο γρήγορα.
Το άλλο όμως, το τσουτσουνάτο, αν γαμήσει, στα 13 φερ’ ειπείν, αμούστακο παιδί ακόμα, ειναι μάγκας.
Αν ερωτευτεί και μείνει πιστός οι φίλοι θα τον κοροϊδεύουν που τον σούρνει απο την μύτη (απ’ αλλού τον σούρνει αλλά δεν πειράζει, ας μείνουμε σεμνοί)
Και νιώθει ότι έτσι δείχνει την αγάπη του.
Για κεινον η πίστη, ειναι η εξαίρεση. Χάρη.
Ώσπου να του την «σπάσει» η άλλη
"Σιγά μην μου τα κάνεις νααα", σκέφτεται, και επανέρχεται στις απενοχοποιημένες συνήθειές του που ειναι τόσο δημοφιλείς...και συνηθισμένες...προς μεγάλη χαρά της μαμάς ."Να παίξει το παιδί, μικρό ειναι ακόμα, μόνο 40 χρονών"...και τι ειναι τα αισθήματα της άλλης μαντάμ; Έτσι του μαθαίνετε να σέβεται τον άλλον;
Αν η άλλη δεν σκίζεται να του φέρει νερό, να’ χει έτοιμο το φαΐ, να ειναι μουν*ρα να έχει το σπίτι καθαρό...το θέμα γίνεται προσωπικό.
Η ειναι ανίκανη (η μάνα μου πως το κατάφερνε?) αλλά λόγο συναισθηματισμού, της το συγχωρούμε (όχι πραγματικά και για πολύ όμως)
Η, το παίρνουμε ότι ΔΕΝ θέλει να μας φροντίσει...άρα δεν μας αγαπάει η σκύλα, άρα νιώθουμε απόρριψη...άρα θα εκδικηθούμε –συνήθως με την αδελφή της, φίλη της, κάτι που θα πονέσει.
Και εφόσον η ίδια μας η μάνα και η κοινωνία μας δίνει το απυροβόλητο....
Βρίσκεσαι αντιμέτωπη με την πεθερά που έρχεται πακέτο και που ποτέ δεν θα βρει κάποια αντάξια της για τον γιο της παρά μόνο όταν θα είναι έτοιμη να αποδημήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Είτε εκείνη το εκφράζει ή όχι, εκείνος πάντα θα συγκρίνει εσένα με κείνη και τον εαυτό του με τον πατέρα του.
Και βρίσκεσαι στην συνεχή διαδικασία να διεκδικείς τον άντρα σου.
Η λέξη κλειδί που λείπει όμως είναι Άντρας.
Δεν υπάρχει πουθενά, μόνο το μυξιάρικο που απλά το παίζει ενήλικας. Και χάνεις.
Γιατι είναι δικός της.
Η ειναι ανίκανη (η μάνα μου πως το κατάφερνε?) αλλά λόγο συναισθηματισμού, της το συγχωρούμε (όχι πραγματικά και για πολύ όμως)
Η, το παίρνουμε ότι ΔΕΝ θέλει να μας φροντίσει...άρα δεν μας αγαπάει η σκύλα, άρα νιώθουμε απόρριψη...άρα θα εκδικηθούμε –συνήθως με την αδελφή της, φίλη της, κάτι που θα πονέσει.
Και εφόσον η ίδια μας η μάνα και η κοινωνία μας δίνει το απυροβόλητο....
Βρίσκεσαι αντιμέτωπη με την πεθερά που έρχεται πακέτο και που ποτέ δεν θα βρει κάποια αντάξια της για τον γιο της παρά μόνο όταν θα είναι έτοιμη να αποδημήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Είτε εκείνη το εκφράζει ή όχι, εκείνος πάντα θα συγκρίνει εσένα με κείνη και τον εαυτό του με τον πατέρα του.
Και βρίσκεσαι στην συνεχή διαδικασία να διεκδικείς τον άντρα σου.
Η λέξη κλειδί που λείπει όμως είναι Άντρας.
Δεν υπάρχει πουθενά, μόνο το μυξιάρικο που απλά το παίζει ενήλικας. Και χάνεις.
Γιατι είναι δικός της.
Σε αυτήν την σχέση δεν υπάρχει ποτέ ζευγάρι, αλλά συναισθηματική παρτούζα.
Τρεις.
Ξέρω ότι βρίσκομαι στην χώρα του Οιδίποδα και της Ηλέκτρας, αλλά αυτό καταντάει πια γελοίο.
Τρεις.
Ξέρω ότι βρίσκομαι στην χώρα του Οιδίποδα και της Ηλέκτρας, αλλά αυτό καταντάει πια γελοίο.
