Ωστόσο, τα «επιτεύγματά» τους δεν είναι καθόλου φανταστικά και οι χιλιάδες φόνοι που έχουν διαπράξει δεν έχουν κανένα φανερό κίνητρο.
Είναι οι λεγόμενοι «κατά συρροή δολοφόνοι», τα «τέρατα» της κοινωνίας που άντλησαν την ικανοποίησή τους μόνο και μόνο από τον βασανισμό των θυμάτων τους.
Οι πολλαπλές, φαινομενικά τυχαίες δολοφονίες είναι και το σήμα κατατεθέν των serial killers. Συνήθως ωστόσο, λένε οι εγκληματολόγοι, τα θύματα μοιάζουν μεταξύ τους και μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο, το οποίο ενεργοποιεί το φονικό ένστικτο του δολοφόνου.
Πολλοί από αυτούς είχαν σοβαρά προβλήματα στην παιδική τους ηλικία, και συχνά διακατέχονται από μια αίσθηση ότι είναι ανεπαρκείς ή άχρηστοι ενώ οι περισσότεροι ζουν μια παράλληλη φανταστική ζωή, όπου είναι ισχυροί, επιτυχημένοι και ελκυστικοί στις γυναίκες.
Γάλλος ευγενής, γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1404 ενώ πριν την «καριέρα» του ως κατά συρροή δολοφόνος, ήταν λοχαγός στο στρατό της Ζαν Ντ’ Αρκ. Κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για βασανισμό, βιασμό και δολοφονία εκατοντάδων παιδιών, κυρίως αγοριών.
Η προτίμησή του ήταν τα αγόρια με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια, τα οποία βίαζε, βασάνιζε, ενώ το «σήμα κατατεθέν» του ήταν ότι εκσπερμάτωνε πάνω στα ετοιμοθάνατα θύματά του. Σύμφωνα με τα πρακτικά της δίκης, ο ίδιος και οι υποτακτικοί του συνέλεγαν τα κεφάλια των θυμάτων του, ώστε να κρίνουν ποιο είναι πιο όμορφο!
Συχνά δε, έκανε μπάνιο στο αίμα των θυμάτων του. Ωστόσο, μετά την ολοκλήρωση των βασανιστηρίων και αφού το θύμα του ήταν νεκρό, έπεφτε σε βαθιά θλίψη για την πράξη του και το έριχνε στις …προσευχές και τις λιτανείες, σημάδι της έντονα διαταραγμένης προσωπικότητάς του.
Καθώς στον Μεσαίωνα η ανοχή απέναντι στις δολοφονίες ήταν σαφώς μεγαλύτερη και οι δυνατότητες των αστυνομικών αρχών πολύ περιορισμένες, δεν υπάρχει ακριβής αριθμός των θυμάτων του Gilles de Rais, με κάποιες εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για περίπου 200 παιδιά και άλλες να ανεβάζουν τον πήχη στα 600 θύματα.
O Gilles De Rais συνελήφθη το 1440 και καταδικάστηκε ως δολοφόνος και αιρετικός. Κρεμάστηκε και εν συνεχεία το πτώμα του παραδόθηκε στην πυρά στις 26 Οκτωβρίου του ίδιου έτους.
Η ταυτότητα του γνωστότερου ίσως serial killer στην ιστορία παραμένει ακόμη άγνωστη, όπως και ο ακριβής αριθμός των θυμάτων του.
Το πέπλο μυστηρίου γύρω από τον ίδιο, καθώς και το γεγονός ότι πιθανότατα είχε μεγαλοαστική καταγωγή, λόγω των γνώσεων χειρουργικής, έχουν δώσει λαβή σε εκατοντάδες θεωρίες για την ταυτότητά του ενώ οι δολοφονίες έχουν αποτελέσει έμπνευση για δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες.
Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης έδρασε στις φτωχογειτονιές του Λονδίνου στα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ θύματά του αποτελούσαν φτωχές πόρνες. Αφού τους έκοβε το λαιμό, αφαιρούσε με χειρουργική ακρίβεια εσωτερικά όργανα ενώ κάποια από τα θύματα είχαν υποστεί ακρωτηριασμό στις περιοχές των γεννητικών οργάνων και του προσώπου.
Τα εγκλήματα που η τότε έρευνα της Scotland Yard είχε συνδέσει μεταξύ τους ως έργο ενός ατόμου ήταν 11, τα οποία ήταν γνωστά ως «The Whitechappel Murders», λόγω της συνοικίας στην οποία δρούσε ο Αντεροβγάλτης.
Δεν συνελήφθη ποτέ.
Αν και τεχνικά δεν θα πρέπει να φορά την «ταμπέλα» του serial killer, καθώς καταδικάστηκε για έναν μόνο φόνο, έδρασε στην εποχή της κυριαρχίας του Τύπου (1947-1952), ο οποίος αναζητούσε νέα «τέρατα».
Αποτέλεσμα να αποτελέσει πρότυπο για πολλούς κινηματογραφικούς serial Killers, μεταξύ των οποίων ο Νόρμαν Μπέιτς στο Ψυχώ, ο ψυχοπαθής δολοφόνος με το πριόνι και ο Jame Gumb στη Σιωπή των Αμνών.
Η βασική εμμονή του Ed Gein δεν ήταν άλλη από την πεθαμένη μητέρα του. Έτσι, δολοφονούσε και έγδερνε τα θύματα που του θύμιζαν τη μητέρα του, ενώ έχουν καταγραφεί πολλαπλές επισκέψεις του στο νεκροταφείο, όπου ξέθαβε και ακρωτηρίαζε μεσήλικες γυναίκες. Με τα «λάφυρά» του δημιουργούσε ρούχα και «διακοσμητικά».
Όταν τον συνέλαβαν, στο σπίτι του βρέθηκαν, μεταξύ άλλων, τέσσερις μύτες, εννέα «μάσκες» από ανθρώπινο δέρμα, μπωλ από κρανία, κρανία ως διακοσμητικά στο κρεβάτι του, ανθρώπινα όργανα στο ψυγείο και … δερμάτινα ριχτάρια στις πολυθρόνες (όχι όπως τα φαντάζεστε).
Πέθανε το 1984 σε ίδρυμα για ψυχικά ασθενείς.
Ένας από τους «κορυφαίους» serial killers όλων των εποχών, ο Pedro Alonso Lopez, είναι σχετικά σύγχρονος, καθώς έδρασε έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο Περού, την Κολομβία και το Εκουαδόρ.
Αν και τα εξαιρετικά δύσκολα παιδικά του χρόνια δεν δικαιολογούν τη συνέχεια, σίγουρα βοηθούν στο να εξηγηθεί το μίσος του για παιδιά με πιο φυσιολογική ζωή.
Ο έβδομος, από τα 13 παιδιά φτωχής κολομβιανής οικογένειας, εκδιώχθηκε από το σπίτι του μόλις οκτώ χρονών και έγινε ζητιάνος. Ωστόσο, η εμπειρία του στα χέρια βιαστή επέδρασε καταλυτικά στη μετέπειτα ζωή του, καθώς ορκίστηκε να κάνει τα ίδια σε όσα περισσότερα κορίτσια μπορούσε, μια υπόσχεση που κράτησε.
Το «τέρας των Άνδεων», όπως έχει ονομαστεί, έχει θεωρηθεί υπεύθυνος για τουλάχιστον 350 εξαφανίσεις μικρών κοριτσιών, ενώ ο πήχης των θυμάτων ανεβαίνει στα 600 εάν συνυπολογιστεί η «καριέρα» του στο Εκουαδόρ και το Περού, όπου ο ίδιος έχει αποκαλύψει ότι σκότωνε περίπου τρία παιδιά την εβδομάδα.
Μάλιστα, συνέχισε ακάθεκτος το έργο του μετά το πρώτο «πέρασμά» του από τη φυλακή ως παιδόφιλος, αλλά και μετά το λιντσάρισμά του από αυτόχθονες. Σε συνέντευξή του από τη φυλακή, είχε δηλώσει ότι ευχαρίστως θα επέστρεφε στους δρόμους για να συνεχίσει το έργο του.
Ο Lucas είχε δείξει από παιδί τα προσόντα του, καθώς είχε οδηγηθεί νωρίς στη φυλακή για δολοφονία και βιασμό της μητέρας του. Όταν βγήκε, γνώρισε τον Otis Toole, ένα τραβεστί που έπασχε από βαριάς μορφής σχιζοφρένεια, και μαζί βασάνισαν, σκότωσαν και κατακρεούργησαν εκατοντάδες θύματα. Όταν
Το δίδυμο είχε πάθος με την ανθρωποφαγία, με τον Lucas να εκδίδει «τσελεμεντέ» με τρόπους μαγειρέματος του ανθρώπινου σώματος, λίγο προτού εκτελεστεί στο Τέξας. Ο Otis κατάφερε να μετατρέψει την ποινή του σε ισόβια κάθειρξη και πέθανε το 1996 στη φυλακή.
Σαν βγαλμένη από τα καλύτερα θρίλερ είναι και η ιστορία του Herman Webster Mudgett, ο οποίος έδρασε στο Σικάγο στα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ ήταν γνωστός με το -τουλάχιστον παράδοξο- ψευδώνυμο Dr Henry Howard Holmes.
Από το επιτυχημένο εμπόριο φαρμάκων, κατάφερε να χτίσει ένα ξενοδοχείο -κάστρο το ονόμαζε ο ίδιος- με περισσότερα από 100 δωμάτια, μυστικά περάσματα και υπόγεια κελιά.
Τα θύματά του ήταν κυρίως πελάτες αλλά και εργαζόμενες στο ξενοδοχείο, τα οποία πρώτα εξαναγκάζονταν να του γράψουν τις περιουσίες τους. Ακρωτηρίαζε και πειραματιζόταν στα θύματά του, ενώ σε πολλές περιπτώσεις, αφαιρούσε τη σάρκα και πουλούσε τους σκελετούς και τα όργανα σε ιατρικές σχολές.
Αν και ο ίδιος ομολόγησε 27 φόνους, στο κάστρο του βρέθηκαν υπολείμματα περισσότερων από 2000 ανθρώπων. Συνελήφθη και κρεμάστηκε το 1896.
Ο Dzhurmongaliev κατάσφαξε και μαγείρεψε περισσότερες από 100 γυναίκες -τις προτιμούσε ψηλές και όμορφες- σερβίροντας τα φρικιαστικά του γεύματα σε φιλοξενούμενους που καλούσε τακτικά για να γευτούν τις δημιουργίες του.
Η σύλληψή του οφείλεται ακριβώς σε αυτούς τους φιλοξενούμενους φίλους του, οι οποίοι ανακάλυψαν κεφάλια θυμάτων του στην κουζίνα.
Λέγεται ότι στη φυλακή, ζήτησε από τους δεσμοφύλακες δύο γυναίκες «για να τη βγάλει» για τις επόμενες δυο εβδομάδες.
Τελικώς, στάλθηκε στο φρενοκομείο, από όπου όμως απέδρασε το 1989 δωροδοκώντας τους φρουρούς του. Οι ρωσικές αρχές ποτέ δεν παραδέχτηκαν τη διαφυγή του και τον αναζητούσαν επί δυο χρόνια, για να τον εντοπίσουν τελικώς στο Ουζμπεκιστάν. Ουδέποτε ανέλαβε την ευθύνη των πράξεών του, καθώς επέστρεψε στο φρενοκομείο, όπου ζει μέχρι σήμερα.
