Ξεκινούν με σθένος, σκούρες καφέ, ενίοτε μαύρες. Δεν προλαβαίνουν όμως να διανύσουν μια απόσταση εβδομήντα χιλιοστών και γίνονται εκθαμβωτικά κίτρινες, σαν τον ήλιο που νομίζεις ότι θα λάμπει όλη μέρα, αλλά αμέσως σκοτεινιάζει το σύμπαν και εκείνες, αναποφάσιστες, παίρνουν το χρώμα του ψωμιού ολικής αλέσεως. Και λες αυτό ήταν, εδώ θα μείνουμε, γρήγορα όμως τις βλέπεις να βγαίνουν απ’ το δίλημμα και επανέρχονται δριμύτερες στην ώχρα του άχυρου, του πιο ξερού δεν γίνεται. Το πήγαινε-έλα των αποχρώσεων θα συνεχιστεί άλλη μια φορά, μέχρι να τελειώσει η τούφα, μαζί της και η περιπέτεια της τρίχας. Όλο αυτό στη γλώσσα των κομμωτών λέγεται «ρανσάζ πάνω στο ξανθό μες για να ανοίξει έναν τόνο η βάση με οξυζενέ 10άρι που δίνει ένα εφέ μοντέρνο και ανάλαφρο με φυσικά ρεφλέ στο χρώμα της στάχτης». Αλλά στη γλώσσα των ανθρώπων που ακόμη διατηρούν μια αίσθηση του στυλ, λέγεται σύγχρονος εφιάλτης.
Εξαπλώθηκε με ταχύτητα ιού Έμπολα στα τέλη της δεκαετίας του ’90, κι αφού βασάνισε την αισθητική μας σχεδόν για μια δεκαετία, προσφάτως έπεσε σε μελαγχολία και σύμφωνα με όλα τα μετεωρολογικά δελτία των κομμωτικών τάσεων δεν αποκλείεται να εξαφανιστεί. Ο λόγος δεν είναι ότι η Ριζ Γουίδερσπουν, η Μένα Σουβάρι ή η Σαρλίζ Θερόν τα έβαψαν σοκολατί, αλλά μια έρευνα που έδειξε ότι οι ξανθές μπορεί να έχουν όλο το φαν και την προσοχή, αλλά όταν ζητούν δουλειά τρώνε τη σκόνη των καστανών. Ακόμη κι αν καταφέρουν να τις προσλάβουν σ’ αυτούς τους δύσκολους οικονομικά καιρούς, ο μισθός τους είναι χαμηλότερος.Οι ξανθές του κομμωτηρίου έχουν εποικίσει ολόκληρη τη γη και αν τις άφηνες ελεύθερες θα έφταναν στον Άρη. Αλλά τα τελευταία χρόνια ακόμη πιο απειλητική ήταν η εμφάνιση των τρέντι παραλλαγών του ξανθού: οι ξανθές ανταύγειες. Με το οξυζεναρισμένο πλατινέ της έκπτωτης σταχτοπούτας το παλεύαμε, γιατί τουλάχιστον εκείνες που το φόραγαν ήξεραν τι γύρευαν: προσοχή και ποδοσφαιριστές. Και το ξανθό της fashionista, κι αυτό το συνηθίσαμε, το τύπου Άγκνες Ντέιν - μισό αγοροκόριτσο, μισό αναβίωση των ’80s. Αλλά με εκείνο το αναποφάσιστο υβρίδιο που προέκυψε στους δοκιμαστικούς σωλήνες των τρέντι κομμωτηρίων του Κολωνακίου, που ξεκινά πάντα για «μελί» και καταλήγει λίγους μήνες μετά το ακριβές ισοδύναμο του λεοπάρ υφάσματοςπάνωστοκεφάλι,ναι,υπάρχειπρόβλημα.
Είναι οι καστανές πιο έξυπνες; Ναι, γιατί ξοδεύουν λιγότερη ώρα στα κομμωτήρια διαβάζοντας περιοδικά που σου καίνε τον εγκέφαλο, και σίγουρα έχουν περισσότερα λεφτά για να ξοδέψουν εποικοδομητικά αφού δεν τα τρώνε για να περνάνε κάθε μήνα τις ρίζες τους. Το ξανθό είναι φουλ τάιμ δουλειά, απαιτεί ενέργεια, είναι επένδυση χρόνου και χρήματος - κάτι ξέρουν και οι recessionistas που το γύρισαν στο φυσικό τους.
Κι έτσι πλέον δεν έχεις καμιά δικαιολογία για να βαφτείς. Ή μήπως έχεις; Δες την περίπτωση της Λίλι Άλεν για παράδειγμα. Ή της Σκάρλετ Γιόχανσον που αλλάζει το χρώμα των μαλλιών της σε εβδομαδιαία βάση. Μια άλλη γενιά, τελείως διαφορετική, που δεν διστάζει να παίξει με τα στερεότυπα και να τα κάνει φύλλο και φτερό. Η Άλεν εμφανίστηκε πριν μήνες σε δυο εξώφυλλα γκλόσι περιοδικών συγχρόνως. Στο ένα ήταν καστανή, στο άλλο ξανθιά. Ένα μήνα μετά τα είχε κάνει ροζ. Η λεζάντα θα μπορούσε να είναι «μη σου περάσει από το μυαλό να με κρίνεις από το χρώμα των μαλλιών μου».
