Ή ακόμα καλύτερα, τα νέα ζευγάρια που μοιράζονται όλο και περισσότερο τις υποχρεώσεις είναι «ο μ… που τις πλένει και τα πιάτα και η καπάτσα που τον έχει του χεριού της»; Μα που ζούμε; Η συγκεκριμένη μέρα με κάνει να αισθάνομαι σα να ταξιδεύω στο παρελθόν, σε ένα παρελθόν που δεν τιμά ούτε εμένα ούτε τον άντρα που βρίσκεται στο πλευρό μου στον καθημερινό αγώνα για να ζήσουμε αξιοπρεπώς, για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αξίες, για να διατηρήσουμε ο καθένας την προσωπικότητά μας χωρίς να αλληλοποδοπατιόμαστε.
Ειδικά φέτος που η κατάσταση στη χώρα μας είναι αλλιώτικη, πιο δύσκολη και που τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν για τον καθένα μας προς το χειρότερο από τη μια στιγμή στην άλλη είναι νομίζω ώρα να σκεφτούμε ότι αυτή η μέρα δεν είναι μια επέτειος που ο καλός μας θα μας προσφέρει λουλούδια, που θα πάμε στο κομμωτήριο και θα βγούμε με τις φίλες μας. Αυτά τα δικαιούμαστε πια και μπορούμε να τα έχουμε όλες τις μέρες του χρόνου. Είναι μέρα να σκεφτούμε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες της σύγχρονης γυναίκας, τι έχει κερδίσει μέσα στο πέρασμα των χρόνων και τι κινδυνεύει να το χάσει.Διαβάζω στο διαδίκτυο: «Πράγματα που σήμερα είναι αυτονόητα για τις γυναίκες – στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον- όπως το δικαίωμα στην ψήφο, στην Παιδεία, στην ελευθερία να ορίζουν οι ίδιες τη ζωή τους, τη σεξουαλικότητα τους, την επιλογή πάνω στη μητρότητα, στα εργασιακά δικαιώματα και τόσα άλλα, που δεν ήταν πάντα αυτονόητα.»
Γιατί, τώρα είναι; Με δεδομένο ότι πληθυσμιακά είμαστε ακριβώς όσες και οι άντρες, πόσες γυναίκες βρίσκονται σήμερα σε νευραλγικές θέσεις στην πολιτική, σε διευθυντικές θέσεις κτλ; Πόσες γυναίκες αμείβονται με μικρότερο μισθό, παρ’ όλο που προσφέρουν την ίδια ή και περισσότερη εργασία; Πόσες δεν θα ανελιχθούν ποτέ, δεν θα πάρουν ποτέ προαγωγή, γιατί οι άδειες μητρότητας τους στερούν τα απαραίτητα «μόρια» ή πόντους ή εγγραφές στο βιογραφικό τους, παρά το γεγονός ότι οι σπουδές, η προϋπηρεσία και οι αντικειμενικές τους ικανότητες είναι ισάξιες με των άλλων. Πόσες «ξεχνούν» να αναφέρουν στο βιογραφικό τους ότι είναι παντρεμένες ή έχουν παιδιά γιατί αλλιώς δεν θα προσληφθούν; Πόσες αναβάλουν χρόνο με το χρόνο μια εγκυμοσύνη για να μην χάσουν τη δουλειά τους; Πόσες δεν αναφέρουν το πλήθος των προηγούμενων ερωτικών τους συντρόφων στον μελλοντικό τους σύντροφο για να μην χαρακτηριστούν «εύκολες» ή «πεταχτές»; Είναι αυτό «ορίζω την ζωή, την σεξουαλικότητα και την επιλογή στην μητρότητα»;
Όχι δεν φταίνε για όλα οι άντρες. Φταίμε κι εμείς. Φταίμε που παρεξηγήσαμε την έννοια «φεμινισμός» και περιοριστήκαμε να καίμε σουτιέν σε πλατείες και να πίνουμε τσάι μεταξύ μας συζητώντας για τις καημένες τις μουσουλμάνες. Φταίμε που αρκεστήκαμε στα λίγα ενώ δικαιούμαστε τα πάντα. Φταίμε!
Σήμερα οι καταγεγραμμένες άνεργες είναι πολύ περισσότερες από τους άνδρες, οι γυναίκες βιώνουν τις επιπτώσεις της κρίσης με πολύ πιο σκληρό τρόπο. Είναι αυτές που καλούνται να διαχειριστούν την οικιακή οικονομία με μειωμένα έσοδα, να διατηρήσουν την εικόνα και την ποιότητα ζωής τη δική τους και της οικογένειάς τους με λιγότερα μέσα, να κάνουν όλο και μεγαλύτερες υποχωρήσεις, να δεχθούν όλο και περισσότερες πιέσεις, να ανταποκριθούν στον καθημερινό άθλο που λέγεται «ζωή» με πολύ χειρότερες συνθήκες. Η σημερινή μέρα αποτελεί επέτειο μιας μεγάλης διαμαρτυρίας που γυναίκες – εργαζόμενες πραγματοποίησαν το 1857 στην Νέα Υόρκη διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η σημερινή μέρα έχει καθιερωθεί σαν “Ημέρα ανάδειξης των γυναικείων δικαιωμάτων και προβλημάτων” με την αιγίδα του ΟΗΕ από το 1975. Η σημερινή μέρα είναι μια εκδήλωση τιμής προς τις γυναίκες που στο πέρασμα των χρόνων έβαλαν την προσωπική τους σφραγίδα στο γράψιμο της ιστορίας, είτε «κρατώντας Θερμοπύλες» σε καιρούς πολέμων, είτε παραμένοντας μέχρι τις μέρες μας το στήριγμα του θεσμού της οικογένειας, είτε πατώντας γερά στα πόδια τους, αναθρέφουν –ακόμα και μόνες τους ενίοτε- τα παιδιά τους.
Η θέση μας ως γυναίκες, ειδικά σε τέτοιες δύσκολες περιστάσεις όπως αυτές που ζούμε δεν είναι στον καναπέ μας. Είμαστε οι σκληρότερα πληγόμενες, οι σκληρότερα εκμεταλλευόμενες, οι αποδέκτες του σκληρότερου προσώπου της ζωής. Μήπως πρέπει να γίνουμε και οι σκληρότερα αγωνιζόμενες για να βελτιώσουμε ό,τι μπορούμε για εμάς, τους συντρόφους μας και το κυριότερο για τα παιδιά μας;
Για όσες σήμερα θα βγουν να διασκεδάσουν χωρίς να τους ενοχλεί αν αύριο απολυθούν, παρενοχληθούν σεξουαλικά ή δεχθούν μείωση στο μισθό τους εύχομαι «Καλή διασκέδαση».
Εγώ επιλέγω να προσπαθήσω, να πολεμήσω και μετά θα βγω να το γλεντήσω!
