Όπως μερικοί άνθρωποι γεννιούνται με αχρωματοψία και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το πράσινο από το κόκκινο, έτσι μερικές γυναίκες δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό. Επαναστάτριες (εκ γενετής) και ταλαντούχες, έχουν την κακή συνήθεια να βλάπτουν τον εαυτό τους (με τσιγάρα, ναρκωτικά, αλκοόλ ή αδιέξοδες σχέσεις) και μερικές φορές κι όποιον βρεθεί μπροστά τους. Προχωράνε στη ζωή με χόμπι την ανατροπή όλων των γνωστών κανόνων που μια κοινωνία επιβάλλει στα μέλη της. Η ίδια αυτή κοινωνία που βιάζεται να τις καταδικάσει έρχεται στη συνέχεια να τις αποθεώσει. Το σύστημα –ειδικά της σόουμπιζ- συχνά είναι πιο κακό και ανθεκτικό από εκείνες. Άλλες βασανίζονται από μια γνήσια ευαισθησία επειδή τα πάντα σ' αυτόν τον ανάποδο κόσμο μπορούν να τις πληγώσουν (περίπτωση Τζάνις Τσόπλιν, Εντίθ Πιαφ, ακόμα και Κέιτ Μος).
Άλλες παίζουν με τους κανόνες ηθικής σαν να ήταν μια στημένη παρτίδα πόκερ και το διασκεδάζουν ακόμα κι αν κινδυνεύουν με αφορισμό από τον Πάπα (Μαντόνα) ή καταλήγουν στη φυλακή (Ναόμι Κάμπελ, Πάρις Χίλτον, Μπεατρίς Νταλ). Άλλες αντιστέκονται στον παραδοσιακό ρόλο της γυναίκας, που τις θέλει κλεισμένες στο σπίτι με μια σφουγγαρίστρα, να γεννοβολάνε παιδιά και να περιμένουν ήσυχα τον άντρα τους κι έναν ήρεμο θάνατο (Καλάμιτι Τζέιν), κι άλλες αντιστέκονται στους στημένους κανόνες του Χόλιγουντ, που τις βλέπει σαν εμπόρευμα που του ανήκει και το οποίο μπορεί να το πουλήσει σε όποια τιμή και με όποιο περιτύλιγμα θέλει (περίπτωση Μπέτι Ντέιβις). Όλες υποφέρουν από μια αδυσώπητη μοναξιά που τις κυνηγάει σαν κατάρα και είναι θυμωμένες από τη μέρα που γεννήθηκαν. Νιώθουν ότι δεν μπορούν να βρουν τη θέση τους στο στενό πλαίσιο μιας κοινωνίας, που έτσι κι αλλιώς δυσπιστεί απέναντί τους. Κι έτσι, τo διασχίζουν και βρίσκονται από την άλλη πλευρά, όπου τα πάντα επιτρέπονται.
Frankly my dear I don’t give a damn!
Τι είναι όμως αυτό που μας γοητεύει επάνω τους; Τι κάνει τα μίντια να ασχολούνται συνέχεια μαζί τους και το κοινό να ρουφάει ηδονικά με το καλαμάκι κάθε λεπτομέρεια από τη ζωή τους; Τα κακά κορίτσια αποπνέουν τον αέρα της απόλυτης ελευθερίας. Δεν είναι τόσο αυτά που κάνουν –όλοι λίγο-πολύ μπορούμε να κάνουμε τα ίδια-, είναι που αρνούνται να κρυφτούν και να υποκριθούν τις φρόνιμες για να έχουν τη γενική αποδοχή. Είναι ο ίδιος λόγος που κάνει τον Ρετ Μπάτλερ εξαιρετικά γοητευτικό στο Όσα παίρνει ο Άνεμος, όταν λέει στη Σκάρλετ Ο’Χάρα (πρότυπο κακού κοριτσιού): «Πριν χάσεις την υπόληψή σου, είναι αδύνατον να καταλάβεις πόσο βαρύ φορτίο είναι – αδύνατον να καταλάβεις τι θα πει πραγματική ελευθερία».
Κάθε κακό κορίτσι που δεν σέβεται τίποτα -ούτε και τον εαυτό του- το ξέρει αυτό. Η υπόληψη είναι ένα εντελώς περιττό πράγμα, αρκεί να έχεις θάρρος ή χρήματα. Ξεκινάνε συνήθως οπλισμένες με θάρρος και ταλέντο και τα χρήματα ακολουθούν. Τις κάνει αυτό περισσότερο ευτυχισμένες από τους υπόλοιπους; Ίσως όχι. Αλλά, όπως είπαμε και πιο πριν, δεν είναι τόσο θέμα επιλογής όσο θέμα γονιδίων. Γεννημένες να κάνουν βόλτα στην άγρια πλευρά της ζωής, τα κακά κορίτσια πλάθουν τη ζωή τους με την ίδια άνεση και σιγουριά που άλλες γυναίκες πλάθουν κουλούρια στην ασφάλεια της κουζίνας τους. Και γίνονται μύθος, συχνά επειδή το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν είναι η ίδια τους η ζωή.
Ι did it the hard way
Ανάμεσα στο μαύρο και στο απόλυτο σκοτάδι υπάρχει χρωματική και ποσοτική διαφορά. Με άλλα λόγια, όλα τα κακά κορίτσια δεν είναι ίδια και δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Η Μπέτι Ντέιβις ήταν κακό κορίτσι, γιατί επέβαλε τους δικούς της κανόνες στο σκληρό αντροκρατούμενο Χόλιγουντ. Όταν μετά το Όσκαρ, που πήρε για λογαριασμό της Warner, το στούντιο αρνιόταν να της δώσει ικανοποιητικούς ρόλους, εκείνη τους έβγαλε κοροϊδευτικά τη γλώσσα και πέταξε για Λονδίνο, όπου συνέχισε να γυρίζει ταινίες. Όταν επέστρεψε, το στούντιο είχε υποταχτεί στη λέαινα. Αποτέλεσμα; Ένα ακόμα Όσκαρ (το δεύτερο) και η Ντέιβις έγινε η πιο καλοπληρωμένη γυναίκα στην Αμερική. Η προσωπική της ζωή ήταν το ίδιο δραματική με το παίξιμό της στην οθόνη. Παντρεύτηκε τέσσερις φορές, απέκτησε μία κόρη με τον τρίτο της σύζυγο και υιοθέτησε δύο παιδιά με τον τέταρτο. Πέθανε σε ηλικία 75 χρόνων στη Γαλλία. Στον τάφο της γράφει: «She did it the hard way».
Στον αντίποδα, η Ναόμι Κάμπελ συγκαταλέγεται στα κακά κορίτσια όχι τόσο για τον τσαμπουκά της όσο για την κακία της. Το επεισόδιο με το κινητό που εκτοξεύτηκε στο κεφάλι της βοηθού της και της στοίχισε 15 μέρες στη φυλακή κι ένα γερό πρόστιμο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των ανεξέλεγκτων θυμών της. Η μαύρη καλλονή είχε και πριν τη φήμη της «σκύλας», και αυτό δεν αλλάζει έστω κι αν βγήκε αμετανόητη από τη φυλακή φορώντας ένα πριγκιπικό φόρεμα που έκανε κάθε fashionista να δακρύσει από συγκίνηση.
Υπάρχουν κακά κορίτσια που βασανίζονται από μια απίστευτη μοναξιά, τόσο μεγάλη, που καμιά γούνα, όσο ζεστή κι αν είναι, δεν θα έφτανε για να τις ζεστάνει – άσε που οι περισσότερες υποστηρίζουν την Peta και είναι κατά της γούνας. Η κατηγορία πιάνει την Τζάνις Τσόπλιν, την 25χρονη Έιμι Γουάινχαουζ, που έχει πάρει στην κυριολεξία το επίθετό της πίνοντας ό,τι βρει στο διάβα της, τη Φρανσουάζ Σαγκάν, την Κέιτ Μος, την Εντίθ Πιαφ, τη Σάρα Κέιν.
Αναζητώντας την απόλυτη αγάπη, που ποτέ δεν έρχεται στην ώρα της, ναυαγούν χωρίς πυξίδα στην άλλη εκδοχή της χώρας του Ποτέ, όπου ο Κάπτεν Χουκ εκτελεί χρέη νταβατζή ή εμπόρου ναρκωτικών και ο Πίτερ Παν έχει νικηθεί, δείχνοντας πιο γερασμένος κι από το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Παρακολουθούμε τη ζωή τους συνήθως με ανομολόγητη ζήλια. Όταν πέφτουν, νιώθουμε μια κρυφή δικαίωση, γιατί αυτό μας επιτρέπει να συνεχίζουμε τη δική μας, ήσυχη ζωή χωρίς αμφιβολίες. Υποκλινόμαστε όμως αναγκαστικά όταν κάποια απ’ αυτές διασώζεται και επανέρχεται δριμύτερη και σοφότερη να μας μαγέψει με την τέχνη της. Όπως η Μάριαν Φέιθφουλ, που ξεκίνησε ως πρεζάκι γκρούπι των Ρόλινγκ Στόουνς και ερωμένη του Μικ Τζάγκερ και δευτερευόντως ως τραγουδίστρια με αξιώσεις. Κατέστρεψε την καριέρα της στο ξεκίνημά της, εξαφανίστηκε κι επανήλθε κάμποσα χρόνια μετά, πιο ώριμη και με φωνή βαριά και βραχνή -από τα αμέτρητα τσιγάρα-, σήμα κατατεθέν στην καριέρα της.
Ένα άλλο είδος κακών κοριτσιών είναι εκείνες που πάσχουν από αθεράπευτη ανασφάλεια και συστολή (περίπτωση Μπριζίτ Μπαρντό, που έτρεμε τα πλήθη και δυσανασχετούσε με τη δημοσιότητα) ή γίνονται κακά κορίτσια από χαζομάρα (περίπτωση Αν Νικόλ Σμιθ). Όλες τους όμως έχουν το ίδιο κοινό σημείο αναφοράς: αφόρητη ανία για ό,τι όλος ο κόσμος ορίζει ως ενάρετο. Οι αντιδράσεις απόρριψης που προκαλούν απλώς τις θρέφουν και τις κάνουν χειρότερες. Στον κόσμο τους δεν υπάρχει καλό και κακό, όλα είναι υπό δοκιμή. Τα ναρκωτικά, οι άντρες, το ποτό, η πρόκληση, οι άλλες γυναίκες, το χρήμα, όλα είναι πάνω στο τραπέζι, όλα διαπραγματεύσιμα, όλα έχουν μια τιμή την οποία εκείνες χωρίς να σκεφτούν πληρώνουν ευχαρίστως. Ο κατάλογος των κακών κοριτσιών δεν έχει τέλος: Μπρίτνεϊ Σπίαρς, Καρολίνα του Μονακό, Τζούλιετ Λούις, Γουινόνα Ράιντερ κ.λπ. κ.λπ. Ο μόνος κανόνας που έχουν τελικά τα Κακά Κορίτσια είναι ποτέ να μην κρύβουν αυτό που είναι. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους...
Μήπως είσαι και δεν το ξέρεις;
- Έχεις τη συνήθεια να αφήνεις πρώτη το κρεβάτι ενός άντρα και να χάνεσαι σιγοσφυρίζοντας μόνη το ξημέρωμα μετά από μια ερωτική νύχτα;
- Σου αρέσει να οδηγείς στην Κηφισίας με 180, για την άγρια χαρά που αψηφά ακόμα και το θάνατο;
- Νιώθεις πάντα στο περιθώριο, αφού κανείς δεν σε καταλαβαίνει ή δεν σε αποδέχεται;
- Θεωρείς φυσιολογικό να φλερτάρεις και με άντρες και με γυναίκες;
- Έχεις κλέψει τουλάχιστον μία φορά, γιατί έτσι σου ήρθε;
- Θεωρείς παγίδα οτιδήποτε μυρίζει σιγουριά και ασφάλεια;
- Μήπως η φράση των άλλων «είναι κακό, μην το κάνεις» σε βάζει αυτόματα σε ρόλο Λίντα Μπλερ;
- Έχεις τη συνήθεια όταν πίνεις να διαλύεις δωμάτια ξενοδοχείων ή φίλων που σε φιλοξενούν;
- Η κακή γνώμη που έχουν οι άλλοι για σένα ξυπνάει μήπως το διάβολο μέσα σου;
Αν έχεις απαντήσει καταφατικά τουλάχιστον σε τέσσερις από τις παραπάνω ερωτήσεις τότε, ναι, ανήκεις στην κατηγορία των κακών κοριτσιών. Μένει να βρεις ποιο είναι το ταλέντο σου με το οποίο θα εκδικηθείς και το οποίο θα σε κάνει κακιά και διάσημη. (Γιατί, αν το γνωρίζεις μόνο εσύ, τότε τι νόημα έχει;)
http://www.madamefigaro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου