Οταν τα κινηματογραφικά τέκνα της Ανέτ Μπένινγκ και της Τζούλιαν Μουρ αναζήτησαν τον βιολογικό τους πατέρα, τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια για την οικογενειακή γαλήνη των δύο γυναικών. Αντίστοιχα επεισόδια συμβαίνουν καθημερινά στις ΗΠΑ, όπου η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή μετράει περισσότερα χρόνια σε σχέση με την Ελλάδα, και απασχολούν εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους, συγγενείς των ενδιαφερομένων, νομικούς και νομοθέτες. Οι λόγοι είναι πολλοί. Από τις απορίες που είναι δυνατόν να γεννηθούν σε ένα παιδί έως τα κρίσιμα θέματα της υγείας (π.χ.ιστοσυμβατότητα) και των κληρονομικών δικαιωμάτων, ο κοινωνικός περίγυρος είναι ελάχιστα προετοιμασμένος να δώσει οριστικές και ρεαλιστικές απαντήσεις.«Αδέρφια ή ξαδέρφια;» αναρωτιούνται οι κόρες δύο αδερφών, η μία εκ των οποίων «εξυπηρέτησε» την άλλη όταν αυτή διαπίστωσε ότι ήταν ιατρικά αδύνατον να κυοφορήσει. Και για να γίνει το παζλ ακόμα πιο σύνθετο, η πρώτη έφερε στον κόσμο το δικό της παιδί με την βοήθεια δωρητή σπέρματος. «Ξαδέρφια στο σχολείο - όπως λάχει στις εξωσχολικές επαφές», κατέληξε το οικογενειακό συμβούλιο. Ανάλογα ερωτήματα ανακύπτουν όταν ο δωρητής σπέρματος είναι -έστω και κατ' όνομα- γνωστός. «Είναι μέρος της οικογένειας; Τι σχέση έχουν τα παιδιά της δικής του οικογένειας με αυτά που γεννήθηκαν από την δωρεά;». Στα ζητήματα αυτά, κάθε γονιός δίνει τη δική του απάντηση. Η πιο συνηθισμένη είναι αυτή των «δίδυμων» γενεαλογικών δέντρων: Αλλη η ψυχική και άλλη η βιολογική συγγένεια, λένε πολλοί. Μια απάντηση που μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να αμφισβητηθεί, ιδιαίτερα τώρα, που η ιατρική έρευνα έχει στραμμένο το βλέμμα στις γονιδιακές θεραπείες. Στο γενεαλογικό δέντρο, εν ολίγοις, το οποίο σε λίγο δεν θα είναι κανείς σε θέση να προσδιορίσει.
http://www.gynaikamag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου