Τα πρώτα χρόνια της ζωής της η Shaya τα έζησε στη Δανία κι έπειτα στη Σουηδία, σε ένα «πολύ διαφορετικό και ανεκτικό περιβάλλον» όπως λέει στο People.
Η γιαγιά της κατάγεται από τη Γριλανδία, ένας από τους παππούδες της από τη Νότια Αμερική, η μητέρα της είχε έρθει στην Ελλάδα και ερωτεύτηκε ένα γοητευτικό Έλληνα, τον πατέρα της («η κλασική ιστορία έρωτα» αναφέρει η Shaya) κι όταν στα 12 της χρόνια ήρθε στην Ελλάδα από τη Δανία, αρχικά έμεναν μαζί στη Θεσσαλονίκη εκείνη, ο αδελφός της και η μητέρα της. Όταν η Shaya τελείωσε το σχολείο και έγινε 18 ετών, εκείνοι έφυγαν αλλά η ίδια είχε ήδη αποφασίσει ότι της αρέσει ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα, ότι αγαπάει τη χώρα και τους Έλληνες και πως θα δοκίμαζε να κάνει καριέρα εδώ, ως performer, ως κάτι «που να έχει σχέση με τα καλλιτεχνικά».
«Πάντα μου άρεσε να τραγουδώ και να χορεύω – άλλωστε, ήδη έκανα χορό γύρω στα 10 χρόνια» λέει. «Το τραγούδι δεν το είχα ως όνειρό μου για το μέλλον – μέσα στο μυαλό μου, όταν ήμουν μικρή, ήταν απλά κάτι που μου άρεσε να κάνω στην καθημερινότητά μου. Μια μέρα λοιπόν, εκεί που εργαζόμουν ως barwoman σε κάποιο bar που είχε DJ set και από πάνω μια μικρή σκηνή, με ανεβάζει η παλιά μου αφεντικίνα, η κυρία Φιλιώ, μπροστά στον κόσμο και μου λέει “τραγούδα!”. Όταν τελείωσα, μου λέει “Επειδή σε αγαπάω πολύ ως άνθρωπο και δεν θέλω να σε απολύσω από barwoman –γιατί εσύ δεν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά–, μπορείς να τραγουδάς ένα τραγούδι κάθε βράδυ;”. Έτσι ξεκίνησα».
Σε τρομάζει όλη αυτή η ξαφνική δημοσιότητα των τελευταίων μηνών;
Χαίρομαι, αισθάνομαι υπερήφανη, νιώθω πολύ καλά που πραγματοποιούνται τα όνειρά μου. Οι μοναδικές φορές που έρχομαι σε δύσκολη θέση και είμαι λίγο αμήχανη είναι όταν είμαι σε κλειστό χώρο και εκεί υπάρχει πολύς κόσμος, όπως στο σινεμά, σε κάποιο μαγαζί, στο σούπερ μάρκετ ή στο μετρό.
Δυσκολεύτηκες να μάθεις ελληνικά όταν πρωτοήρθες στην Ελλάδα;
Στην αρχή, ναι. Είχα πάει στην Α’ γυμνασίου και δεν καταλάβαινα τι έλεγε ο καθηγητής, δεν έβγαζα νόημα. Προσπάθησα, όμως, πάρα πολύ, το πάλε- ψα, αγωνίστηκα, γιατί μου άρεσε πολύ η Ελλάδα και σκεφτόμουν ότι δεν θα αφήσω τη γλώσσα να με εμποδίσει από το να ζήσω εδώ. Με πολύ διάβασμα, κατάφερα να ξεπεράσω τις δυσκολίες και να γίνω μια καλή μαθήτρια.
Τα παιδιά στο σχολείο πώς αντιδρούσαν, αφού ήσουν μία ξένη ανάμεσά τους;
Τότε δεν υπήρχε άλλη «μαυρούλα» στο σχολείο και ήμουν κάτι ενδιαφέρον γι’ αυτούς. Με κοιτούσαν λίγο περίεργα, αλλά δεν ένιωσα κανένα ρατσισμό, με εξαίρεση μόνο κάτι παρέες που δεν αξίζει καν να ασχοληθείς μαζί τους.
Σε φοβίζει αυτό που γίνεται τις τελευταίες μέρες στο κέντρο της Αθήνας;
Δεν μου αρέσει καθόλου, με στενοχωρεί και είναι κρίμα να συμβαίνουν όλα αυτά – και από τους Έλληνες, αλλά και από τους ξένους. Με ενοχλεί ο ρατσισμός, δεν είμαστε ζώα, είμαστε άνθρωποι και πρέπει να φερόμαστε όλοι σαν άνθρωποι. Αυτό ισχύει και για τους αλλοδαπούς. Δεν μπορείς να χτυπάς ή να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να του κλέψεις το κινητό του τηλέφωνο. Πού ζούμε πια; Είναι δύσκολη η συνύπαρξη, αλλά πρέπει να επιτευχθεί.
http://www.stylista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου