Χρειάζεται λοιπόν να προσπαθήσουμε ακολουθώντας μια μακροχρόνια
διαδικασία, να ανακαλύψουμε τη δική μας αλήθεια, που παρόλο το ότι θα
μας προκαλέσει πόνο, μετέπειτα θα μας προσφέρει μια αίσθηση ελευθερίας.
Αν, επιλέξουμε να αρκεστούμε σε μια διανοητική γνώση και στην επιφάνεια
των πραγμάτων, θα παραμείνουμε στη σφαίρα των ψευδαισθήσεων και της
εξαπάτησης του εαυτού μας.
Κανείς δεν ξέρει καλύτερα εμάς από τους
ίδιους τους εαυτούς μας. Αρκεί να τους απελευθερώσουμε - και να τους
ελέγχουμε - ...καθώς ο παρορμιτισμός μας δεν μας αφήνει να εξελιχθούμε
πάντα. Ξέρετε, προσωπικά άρχισα σιγά σιγά να με γνωρίζω... και το πιο
σημαντικό... να μην φοβάμαι να δείξω ποια είμαι... να απευλευθερώσω τον
πραγματικό εαυτό μου. Να πάψω να κάνω την δυνατή, να πάψω να θέλω να
είμαι όμορφη και χαμογελαστή... Γιατί είμαι άνθρωπος και πάνω απ' όλα
ένας άνθρωπος, που όλοι απαιτούσαν από κείνον... Και είχαν μάθει να με
αγαπούν μόνο αν όταν ήμουν καλή μαθήτρια, μόνο όταν ήμουν καλό παιδί.
Γιατί αλλιώς, αν δεν έκανα αυτά που περίμεναν από μένα ήμουν ανεπιθύμητο
παιδί. Και έτσι αυτό το παιδί... ή προσπαθούσε να γίνει "καλό", ώστε να
το επαινούν, ή να κάνει ζημιές και να γίνεί το "κακό" παιδί, ώστε να
γίνει στόχος... να αρχίσουν όλοι να ασχολούνται μαζί του... Γιατί, μόνο
έτσι ένιωθε ότι το αγαπούσαν. Την αγάπη και την προσοχή των άλλων, την
ένιωθε μόνο, όταν έδινε, ή αν έκανε σπαμωδικά, παρορμητικά πράγματα...
μπας και το θελήσουν. Όμως πλέον, θέλω οι άλλοι να με θέλουν όπως
είμαι... Ευάλωτη, με τις αδυναμίες μου, καλή, κακή... ότι μου
βγαίνει...ακόμη και να λέω όχι, δεν μπορώ... Αυτό με χάλασε και
κατέστρεφε και κάθε είδους σχέση που είχα κάνει. Έδινα για να πάρω και
όχι γιατί ήμουν δοτική.
Έδινα, γιατί περίμενα...προσδοκούσα, ότι έτσι θα ήμουν αγαπητή στους άλλους. Τι κατάφερνα; Να με αδειάσω!
Οι άλλοι με ήθελαν όσο έπαιρναν από μένα
και όταν πια δεν είχα... Έλεγα με θέλουν γιατί έχουν να πάρουν... αλλά
δεν βαριέσαι, θα επαναφορτιστώ... θα πάρω από ότι βρίσκεται βαθιά μέσα
μου σαν απόθεμα και θα με μαζεύω σιγά σιγά πάλι για μένα... και ίσως
έτσι είμαι τυχερή. Αν σταθώ τυχερή θα ζήσω το παραμύθι μου και θα μάθω
να το διαβάζω και να ζω, σελίδα σελίδα - και όχι απευθείς το τέλος του
-, ίσως αυτή την δυσλεξία να την θεραπεύσω και να μπορέσω να βγάλω την
λαμπερή μου πλευρά, που ίσως είναι και πιο όμορφη. απ' αυτό το θεατράλε
εαυτό μου. Γιατί τότε, θα έρθουν οι "αληθινοί" άνθρωποι πλάι μου και όχι
όσοι απλά είχαν την ανάγκη να πάρουν, όσοι δεν είχαν να δώσουν και απλά
έμειναν δίπλα μου για όσα είχα να τους δώσω...
Εύχομαι και σεις να βρείτε τη λύτρωση... να απελευθερώσετε το παιδί που έχει εγκλωβιστεί μέσα στα πρέπει και τα θέλω των άλλων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου