Είναι πια σε όλους μας γνωστό ότι ο άντρας των 50 χρόνων σήμερα δεν θεωρείται γέρος. Και ίσως βέβαια αν ανατρέξει κανείς 30 με 40 χρόνια πριν, θα δει σε κείμενα και αναγνώσματα να αποκαλείται ο πενηντάρης γερασμένος και σχεδόν ξοφλημένος στη ζωή του.
Αναμφίβολα ο σύγχρονος άντρας πενηντάρης είναι τελείως διαφορετικός από εκείνον της εποχής του '60. Και βέβαια το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι εξακολουθεί να είναι ο κυρίαρχος και ο ώριμος παραγωγικά ενήλικος.
Θα ήταν καλό να σηματοδοτήσουμε τις τρεις μεγάλες περιόδους της ηλικίας στον άνδρα, ώστε να δώσουμε την ταυτότητα, αλλά και τη θέση της κάθε περιόδου από αυτές:
Η πρώτη είναι μέχρι τα 30 χρόνια (μιλάμε για την ελληνική πραγματικότητα), όπου χτίζει και αναπτύσσει την προσωπικότητα, το επάγγελμα και την προσωπική του ζωή, βάζοντας τα θεμέλια για τη συνέχεια, που φαίνεται να ολοκληρώνεται στη δεύτερη περίοδο της ζωής του, τα 30 έως 60 χρόνια. Αυτή η τριακονταετία είναι 'χρυσή ηλικία' τόσο του κοινωνικού όσο και του προσωπικού επιπέδου ζωής, λειτουργώντας 'στον κόσμο της ζωής' που έχτισε και απολαμβάνει.
Μέσα σ' αυτά τα χρόνια ο άνδρας 'τα δίνει όλα' εκφράζοντας τις δυνάμεις του, ικανοποιώντας τις δυνατότητές του, ανοίγοντας το αύριο στους απογόνους του. Και είναι αλήθεια ότι ο σημερινός 'Ελληνας αυτής της ηλικίας παλεύει, αλλά και ζητάει το αποτέλεσμα πιστεύοντας στη συνέχεια που θα αφήσει πίσω του.
Φαινόμενα της εποχής, η κρίση των γεννήσεων, το μήνυμα της εφήμερης επιβίωσης, 'ο ωχαδερφισμός', αλλά και η απορία για το ποιο αύριο μιλάμε; Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Οσο κι αν αλλάζει αυτό το κλασικό, παραδοσιακό μοντέλο του Νεοέλληνα που φτιάχνει την προίκα του παιδιού του, νομίζω ότι ο Ελληνας της μέσης παραγωγικής ηλικίας, ο άνδρας, ο πατέρας, ο φίλος και πάνω απ' όλα ο πολίτης αυτής της χώρας, μέσα του έχει το πιστεύω της δημιουργίας, τον εγωισμό τού να φτιάχνει, αλλά και την ανάγκη σ' αυτά τα τριάντα χρόνια να δώσει ό,τι καλύτερο και περισσότερο σ' αυτό που η μοναδικότητα της φυλής μας εκφράζει πίσω από τη λέξη: Οικογένεια.
Θέλω να πιστεύω ότι όλοι συμφωνούμε ότι ο Ελληνας των 30 έως 60 χρόνων που πασχίζει για το σπίτι, το αυτοκίνητο και τα υλικά αγαθά, δεν αφήνει απ' έξω τα πρόσωπα που το γέννησαν, αλλά και τα πρόσωπα που ζουν μαζί του και που γεννάει και ο ίδιος.
Η αρχή της δύσης ίσως για μερικούς να είναι τα 60 χρόνια, που θεωρείται η αρχή της τρίτης περιόδου του άνδρα, ο οποίος οφείλει να δώσει τη γνώση, την ωριμότητα και την εμπειρία του στη γενιά που κρατάει το τιμόνι. Είναι η ηλικία της βαθιάς ικανοποίησης όλων των χρόνων που πέρασαν, η απόλαυση του έργου που έφτιαξε, η συναισθηματική επικοινωνία και συντροφικότητα με τη σύντροφο της ζωής αλλά και τα νέα μέλη που στη ζωή του απέκτησε.
Θα μου πείτε καλά όλα αυτά, ο πενηντάρης,όμως, πού βρίσκεται;
Πρώτο και βασικό μήνυμα, που το πιστεύω ακράδαντα και μέσα από την επιστημονική μου έρευνα, σ' αυτή την ηλικία (μαρτυρία του αστού πενηντάρη, περίπου 500 ατόμων), αλλά και από πρόσφατη έρευνα που έκανα για τη σεξουαλική του ζωή, δείχνει ότι περνάει κλιμακτήριο.
Ο ένας στους τρεις πενηντάρηδες περνάει 'κρίση ηλικίας'. Αυτό σημαίνει ότι τα δύο πρόσωπα, α) το κοινωνικό και β) το σεξουαλικό, μπαίνουν σε εκτίμηση και αμφισβήτηση του 'υπάρχω'. Αναλύοντας τους παράγοντες σ' αυτούς τους δύο άξονες βλέπουμε να κυριαρχούν και να παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του η ψυχολογική του κατάσταση, η συναισθηματική σχέση με την οικογένεια, η επαγγελματική εικόνα του και το κοινωνικό του status. Και πάνω απ' όλα, η σεξουαλική συμπεριφορά μέσα από την ανάγκη του να αρέσει και να μετράει.
Η ηλικία αυτή έχει επιρρέπεια στη συναισθηματική αστάθεια, νεύρωση και κατάθλιψη μέσα από την απογοήτευση που τον διακατέχει και την προσπάθεια να αναδιαρθρώσει τόσο την προσωπική όσο και την επαγγελματική του ταυτότητα. Ο γάμος, κυρίαρχος και δυνατός, φαίνεται να τον στηρίζει με μία γυναίκα σύντροφο, που τη θέλει πιο κοντά του (ίσως και μαμά του), αλλά και πιο μακριά του, για να δικαιολογεί και να συγχωρεί τις δικές του 'αταξιούλες', σίγουρη όμως ότι μπορεί να μεγαλώνει τα παιδιά του και να στηρίζει το σπίτι τους.
Ετσι τον βλέπουμε να ερωτεύεται μικρές και αισθησιακές γυναίκες, να αφήνεται να ξεμυαλιστεί και να ζήσει την ηδονή και το πάθος κάτω από το κουρασμένο και ρουτινιασμένο γάμο του. Σ' αυτή την ηλικία έχουμε την ουσιαστικότερη παρουσία του σεξουαλικού προβλήματος, που τον βάζει σε έναν φαύλο κύκλο, ζητώντας όσο όσο τη στύση που, δυστυχώς, του θυμίζει τον πάνοπλο ιππότη χωρίς ...τον ιππότη!
Το γεγονός είναι ότι ο πενηντάρης πρέπει να μάθει να αγαπάει την ηλικία του, να εξακολουθεί να είναι όμορφος, να προσέχει τον εαυτό του και να ζει κάθε λεπτό της μάχης και της χαράς που του δίνει η ζωή. Είναι πράγματι η πιο γεμάτη και ολοκληρωμένη ηλικία στον άνδρα. Είναι η ηλικία που έχει πολύ σεξ, αλλά ποιοτικό και όχι συγκριτικά με τους αριθμούς του νεαρού άνδρα, που θα μας κάνει να θέλουμε να τον ανταγωνιστούμε. Είναι η ηλικία της συντροφικότητας και της κοινωνικής έκφρασης του 'είναι μας', μέσα από την ανάγκη να δίνουμε το 'παρών' στη ζωή, έτσι ίσως όπως ο Σαρτρ είπε: 'Νιώθω ότι είμαι αυτό που μπορώ να εκφράσω καλύτερα σ' αυτό που γνωρίζω ότι είμαι'.
Ισως δεν μίλησα για τις πιθανές μικρές βιολογικές επιδράσεις που έχει η ηλικία των 50 χρόνων, όπως είναι η μείωση της τεστοστερόνης και η πιθανή αρχή της μείωσης της αιμάτωσης του πέους, αυτό που ονομάζουμε διαταραχή της στυτικής σκληρότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι πενηντάρηδες πρέπει να ψαχτούν τόσο ορμονικά όσο και στυτικά, γιατί θεωρείται μέσα στα φυσιολογικό πλαίσιο των μεταβολών αυτής της ηλικίας. Ο πενηντάρης οφείλει να θυμάται ότι εξακολουθεί να είναι νέος στη δική του ηλικία και παραγωγικός, αναγκαίος τόσο στον εαυτό του όσο και στο περιβάλλον του.
Αναμφίβολα ο σύγχρονος άντρας πενηντάρης είναι τελείως διαφορετικός από εκείνον της εποχής του '60. Και βέβαια το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι εξακολουθεί να είναι ο κυρίαρχος και ο ώριμος παραγωγικά ενήλικος.
Θα ήταν καλό να σηματοδοτήσουμε τις τρεις μεγάλες περιόδους της ηλικίας στον άνδρα, ώστε να δώσουμε την ταυτότητα, αλλά και τη θέση της κάθε περιόδου από αυτές:
Η πρώτη είναι μέχρι τα 30 χρόνια (μιλάμε για την ελληνική πραγματικότητα), όπου χτίζει και αναπτύσσει την προσωπικότητα, το επάγγελμα και την προσωπική του ζωή, βάζοντας τα θεμέλια για τη συνέχεια, που φαίνεται να ολοκληρώνεται στη δεύτερη περίοδο της ζωής του, τα 30 έως 60 χρόνια. Αυτή η τριακονταετία είναι 'χρυσή ηλικία' τόσο του κοινωνικού όσο και του προσωπικού επιπέδου ζωής, λειτουργώντας 'στον κόσμο της ζωής' που έχτισε και απολαμβάνει.
Μέσα σ' αυτά τα χρόνια ο άνδρας 'τα δίνει όλα' εκφράζοντας τις δυνάμεις του, ικανοποιώντας τις δυνατότητές του, ανοίγοντας το αύριο στους απογόνους του. Και είναι αλήθεια ότι ο σημερινός 'Ελληνας αυτής της ηλικίας παλεύει, αλλά και ζητάει το αποτέλεσμα πιστεύοντας στη συνέχεια που θα αφήσει πίσω του.
Φαινόμενα της εποχής, η κρίση των γεννήσεων, το μήνυμα της εφήμερης επιβίωσης, 'ο ωχαδερφισμός', αλλά και η απορία για το ποιο αύριο μιλάμε; Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Οσο κι αν αλλάζει αυτό το κλασικό, παραδοσιακό μοντέλο του Νεοέλληνα που φτιάχνει την προίκα του παιδιού του, νομίζω ότι ο Ελληνας της μέσης παραγωγικής ηλικίας, ο άνδρας, ο πατέρας, ο φίλος και πάνω απ' όλα ο πολίτης αυτής της χώρας, μέσα του έχει το πιστεύω της δημιουργίας, τον εγωισμό τού να φτιάχνει, αλλά και την ανάγκη σ' αυτά τα τριάντα χρόνια να δώσει ό,τι καλύτερο και περισσότερο σ' αυτό που η μοναδικότητα της φυλής μας εκφράζει πίσω από τη λέξη: Οικογένεια.
Θέλω να πιστεύω ότι όλοι συμφωνούμε ότι ο Ελληνας των 30 έως 60 χρόνων που πασχίζει για το σπίτι, το αυτοκίνητο και τα υλικά αγαθά, δεν αφήνει απ' έξω τα πρόσωπα που το γέννησαν, αλλά και τα πρόσωπα που ζουν μαζί του και που γεννάει και ο ίδιος.
Η αρχή της δύσης ίσως για μερικούς να είναι τα 60 χρόνια, που θεωρείται η αρχή της τρίτης περιόδου του άνδρα, ο οποίος οφείλει να δώσει τη γνώση, την ωριμότητα και την εμπειρία του στη γενιά που κρατάει το τιμόνι. Είναι η ηλικία της βαθιάς ικανοποίησης όλων των χρόνων που πέρασαν, η απόλαυση του έργου που έφτιαξε, η συναισθηματική επικοινωνία και συντροφικότητα με τη σύντροφο της ζωής αλλά και τα νέα μέλη που στη ζωή του απέκτησε.
Θα μου πείτε καλά όλα αυτά, ο πενηντάρης,όμως, πού βρίσκεται;
Πρώτο και βασικό μήνυμα, που το πιστεύω ακράδαντα και μέσα από την επιστημονική μου έρευνα, σ' αυτή την ηλικία (μαρτυρία του αστού πενηντάρη, περίπου 500 ατόμων), αλλά και από πρόσφατη έρευνα που έκανα για τη σεξουαλική του ζωή, δείχνει ότι περνάει κλιμακτήριο.
Ο ένας στους τρεις πενηντάρηδες περνάει 'κρίση ηλικίας'. Αυτό σημαίνει ότι τα δύο πρόσωπα, α) το κοινωνικό και β) το σεξουαλικό, μπαίνουν σε εκτίμηση και αμφισβήτηση του 'υπάρχω'. Αναλύοντας τους παράγοντες σ' αυτούς τους δύο άξονες βλέπουμε να κυριαρχούν και να παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του η ψυχολογική του κατάσταση, η συναισθηματική σχέση με την οικογένεια, η επαγγελματική εικόνα του και το κοινωνικό του status. Και πάνω απ' όλα, η σεξουαλική συμπεριφορά μέσα από την ανάγκη του να αρέσει και να μετράει.
Η ηλικία αυτή έχει επιρρέπεια στη συναισθηματική αστάθεια, νεύρωση και κατάθλιψη μέσα από την απογοήτευση που τον διακατέχει και την προσπάθεια να αναδιαρθρώσει τόσο την προσωπική όσο και την επαγγελματική του ταυτότητα. Ο γάμος, κυρίαρχος και δυνατός, φαίνεται να τον στηρίζει με μία γυναίκα σύντροφο, που τη θέλει πιο κοντά του (ίσως και μαμά του), αλλά και πιο μακριά του, για να δικαιολογεί και να συγχωρεί τις δικές του 'αταξιούλες', σίγουρη όμως ότι μπορεί να μεγαλώνει τα παιδιά του και να στηρίζει το σπίτι τους.
Ετσι τον βλέπουμε να ερωτεύεται μικρές και αισθησιακές γυναίκες, να αφήνεται να ξεμυαλιστεί και να ζήσει την ηδονή και το πάθος κάτω από το κουρασμένο και ρουτινιασμένο γάμο του. Σ' αυτή την ηλικία έχουμε την ουσιαστικότερη παρουσία του σεξουαλικού προβλήματος, που τον βάζει σε έναν φαύλο κύκλο, ζητώντας όσο όσο τη στύση που, δυστυχώς, του θυμίζει τον πάνοπλο ιππότη χωρίς ...τον ιππότη!
Το γεγονός είναι ότι ο πενηντάρης πρέπει να μάθει να αγαπάει την ηλικία του, να εξακολουθεί να είναι όμορφος, να προσέχει τον εαυτό του και να ζει κάθε λεπτό της μάχης και της χαράς που του δίνει η ζωή. Είναι πράγματι η πιο γεμάτη και ολοκληρωμένη ηλικία στον άνδρα. Είναι η ηλικία που έχει πολύ σεξ, αλλά ποιοτικό και όχι συγκριτικά με τους αριθμούς του νεαρού άνδρα, που θα μας κάνει να θέλουμε να τον ανταγωνιστούμε. Είναι η ηλικία της συντροφικότητας και της κοινωνικής έκφρασης του 'είναι μας', μέσα από την ανάγκη να δίνουμε το 'παρών' στη ζωή, έτσι ίσως όπως ο Σαρτρ είπε: 'Νιώθω ότι είμαι αυτό που μπορώ να εκφράσω καλύτερα σ' αυτό που γνωρίζω ότι είμαι'.
Ισως δεν μίλησα για τις πιθανές μικρές βιολογικές επιδράσεις που έχει η ηλικία των 50 χρόνων, όπως είναι η μείωση της τεστοστερόνης και η πιθανή αρχή της μείωσης της αιμάτωσης του πέους, αυτό που ονομάζουμε διαταραχή της στυτικής σκληρότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι πενηντάρηδες πρέπει να ψαχτούν τόσο ορμονικά όσο και στυτικά, γιατί θεωρείται μέσα στα φυσιολογικό πλαίσιο των μεταβολών αυτής της ηλικίας. Ο πενηντάρης οφείλει να θυμάται ότι εξακολουθεί να είναι νέος στη δική του ηλικία και παραγωγικός, αναγκαίος τόσο στον εαυτό του όσο και στο περιβάλλον του.
