Κλειτοριδεκτομή

Η κλειτοριδεκτομή, ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων δηλαδή, είναι το πλέον πολιτικό θέμα των υπηρεσιών γυναικείας υγείας. Μπορεί στην χώρα μας να μην (θέλουμε να) μας αγγίζει πολύ ωστόσο εκεί έξω υπάρχουν πάνω απο 100 εκατομμύρια ακρωτηριασμένες γυναίκες.





Στην Ελλάδα το έχουμε συναντήσει από δύο γνωστές περιπτώσεις μιας Μαλιανής και μιας Σομαλής που κατάφεραν και ξέφυγαν από το αποτροπιαστικό αυτό έθιμο. Προφανώς ακτιβιστές και σχετικές οργανώσεις μπορεί να αντιμετωπίζουν περιπτώσεις όπου κοπέλες αρνούνται τον ακρωτηριασμό τους πιο συχνά. Είναι ένα από τα λίγα ζητήματα στα οποία ο γενικός «πολιτιστικός σχετικισμός» μου με εγκαταλλείπει. Ως έθιμο προέρχεται από επαναλαμβανόμενες στον χρόνο πρακτικές που αναπτύχθηκαν για να εξυπηρετήσουν μια κοινωνική ανάγκη, ως πρακτική ωστόσο θα έπρεπε (να αρχίσει) να θεωρείται ξεπερασμένη. Η κοινωνική ανάγκη που εξυπηρετεί είναι η υποταγή της γυναίκας στον άντρα της και γενικώς ο αφοπλισμός οποιασδήποτε δράσης έξω από την οικογένεια και αυτό επιτυγχάνεται με την αφαίρεση από μικρής ηλικίας του μέσου του οργασμού: της κλειτορίδας. Αργότερα οι γυναίκες που δεν έχουν υποστεί το έθιμο θεωρούνται απόβλητες και σίγουρα όχι γυναίκες για σπίτι.
Οι κοπέλες που κλειτοριδεκτομούνται δεν νιώθουν ποτέ στην ζωή τους οργασμό, έχουν μετατραπεί σε «ευνούχους» που πολλές φορές προσπαθούν να καταλάβουν ή να μαντέψουν τι μπορεί να νιώθει ο σύζυγός τους την ώρα της ηδονής. Χάνουν έναν μεγάλο κομμάτι της γυναικείας φύσης.

Πολλές κοπέλες πεθαίνουν κατά την διάρκεια της κλειτοριδεκτομής από αιμορραγία, συψαιμία ή το σοκ καθώς την επέμβαση αναλαμβάνει η σοφή γριά του χωριού ή από γυναίκες που ο τίτλος τους δεν είναι μεγαλύτερος από αυτόν της μαμής, χωρίς αναισθητικό, χωρίς αποστειρομένα εργαλεία, χωρίς καν εργαλεία δηλαδή παρά μόνο με ένα ξυράφι ή ένα μαχαίρι. Και απλά της την κόβουν.. είτε την κεφαλή της κλειτορίδας, είτε ολόκληρη (βαθειά εκτομή) μαζί και με τα χείλη. Κάποιες φορές προχωρούν και σε ράψιμο όλου του αιδοίου (με οριζόντια ραψίματα) αφήνοντας μια μικρή τρύπα για ενούρηση και αποβολή του μηνιαίου αίματος. Μετά το ράψιμο τους δένουν τα πόδια για δύο με τρείς εβδομάδες έτσι ώστε το δέρμα να κλείσει τελείως το ραμμένο τμήμα του αιδοίου, όπως βλέπετε στην φωτογραφία.
Η περίοδος κρατάει πολύ παραπάνω και τα προβλήματα υγείας που προκαλούνται είναι τεράστια, με συχνότερο το συρίγγιο.
Το έθιμο παρατηρείται σε πολλές χώρες της Αφρικής, κυρίως με μουσουλμανικό πληθυσμό, σε μη-μουσουλμανικές εθνότητες της Αφρικής, στην Ινδονησία και την Νοτιοανατολική μουσουλμανική Ασία καθώς και λιγότερο διαδεδομένα στην Μέση Ανατολή.


πηγη.: pelekis.blogspot.com